Znam Go?…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywa Dawid Błaszczak, życzliwy mi Człowiek z Białej Podlaskiej. Życzę Solenizantowi, żeby zawsze – we właściwym tego słowa rozumieniu – znał Jezusa! Zapewniam o modlitwie!

Zgodnie z tym, co napisałem wczoraj, pozdrawiam Was z Kodnia. Pamiętam o Was w modlitwie!

Zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem i odkrycia, co Pan do mnie dzisiaj konkretnie mówi. Niech Duch Święty natchnie nas do tego i obdarzy swoim światłem

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Piąty dzień Oktawy Narodzenia Pańskiego,

29 grudnia 2020.,

do czytań: 1 J 2,3–11; Łk 2,22–35

CZYTANIE Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO JANA APOSTOŁA:

Najmilsi:

Po tym poznajemy, że znamy Jezusa,

jeżeli zachowujemy Jego przykazania.

Kto mówi: „Znam Go”,

a nie zachowuje Jego przykazań,

ten jest kłamcą

i nie ma w nim prawdy.

Kto zaś zachowuje Jego naukę,

w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała.

Po tym właśnie poznajemy,

że jesteśmy w Nim.

Kto twierdzi, że w Nim trwa,

powinien również sam postępować tak,

jak On postępował.

Umiłowani,

nie piszę do was o nowym przykazaniu,

ale o przykazaniu istniejącym od dawna,

które mieliście od samego początku;

tym dawnym przykazaniem

jest nauka, którąście słyszeli.

A jednak piszę wam

o nowym przykazaniu,

które prawdziwe jest w Nim i w was,

ponieważ ciemności ustępują,

a świeci już prawdziwa światłość.

Kto twierdzi, że żyje w światłości,

a nienawidzi brata swego,

dotąd jeszcze jest w ciemności.

Kto miłuje swego brata,

ten trwa w światłości

i nie może się potknąć.

Kto zaś swojego brata nienawidzi,

żyje w ciemności

i działa w ciemności

i nie wie, dokąd dąży,

ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.

A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:

„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu

w pokoju, według Twojego słowa.

Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,

któreś przygotował wobec wszystkich narodów:

światło na oświecenie pogan

i chwałę ludu Twego, Izraela”.

A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.

Już chyba przyzwyczailiśmy się do tego, że w nauczaniu Jezusa bardzo często spotykamy się z tym zastrzeżeniem, iż słowa obietnic i deklaracji, nawet najbardziej wzniosłe i uroczyste, nawet najbardziej szczere i płynące z serca – niczym są, jeżeli nie są potwierdzone właściwą postawą człowieka.

W tym sensie, jeżeli ktoś mówi: „Znam Go”, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. I to dokładnie po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Dlatego też, kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował.

Z tego wypływają też bardzo konkretne konsekwencje dla relacji z bliźnimi. Apostoł Jan naucza: Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć.

Przez całe zatem dzisiejsze pierwsze czytanie – jak zauważamy – przewija się ten wątek: same słowa, same deklaracje, to za mało. To tak naprawdę – nic. Jeżeli nie są poparte czynem, postawą, konkretnym odniesieniem do Boga i do drugiego człowieka, nic nie znaczą.

I możemy powiedzieć, moi Drodzy, że to przecież taka oczywista oczywistość – nic dla nas nowego! Tego jesteśmy od dziecka uczeni w Kościele. Tego Kościół nauczał i naucza od zawsze – już w pismach Apostołów i Ojców Kościoła, a potem wielu Świętych, znajdujemy dużo przestróg, iż u nas dużo słów i zapewnień bardzo wiele, ale czynów – „prawdziwe pustkowie”! Tymczasem, to właśnie czynów potrzeba, konkretnych i konsekwentnych postaw.

Wiara w Boga, czy też miłość do Niego, pozostająca tylko na poziomie deklaracji – nic tak naprawdę nie znaczy. Bo powiedzieć można dzisiaj jedno, jutro drugie; dziś można wszystko obiecać i zadeklarować, a jutro zupełnie o tym zapomnieć, albo się swobodnie ze wszystkiego wycofać… Postawa natomiast, konkretne czyny – to już jest coś, co się naprawdę dokonało i w tym sensie jest nieodwracalne, nieodwołalne: czyn miał miejsce, dokonał się. I coś konkretnego oznacza.

Jak pisze Apostoł, oznacza, że się Jezusa «zna», czyli – jest się blisko Niego, jest się z Nim zjednoczonym. W biblijnym rozumieniu bowiem tego słowa, mówimy o znaczeniu szerszym, aniżeli tylko samej wiedzy, kim jest dana osoba. Słowo: „znać” w znaczeniu biblijnym oznacza: być z kimś blisko, być z nim jedno, tworzyć z nim wspólnotę, rozumieć go, w jakiś sposób: wczuwać się w jego myślenie, w jego przeżywanie rzeczywistości…

I właśnie znakiem tak rozumianej znajomości, jej potwierdzeniem, jest konkretna postawa: zachowywanie Bożych przykazań, będące wyrazem miłości do Boga i do drugiego człowieka.

Dokładnie w tym kontekście, odczytujemy wydarzenie, opisane w dzisiejszej Ewangelii. Oto gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.

Z jednej strony, możemy powiedzieć, że wszystko tu dokonało się jedynie na płaszczyźnie deklaratywnej: Jezus został ofiarowany Bogu, dopełniono wszystkich wymogów prawnych, ale to były niejako jedynie obietnice, zapewnienia, wyrażenie gotowości służenia Bogu. My jednak dobrze wiemy, że akurat w przypadku Jezusa i Jego Rodziców cała sprawa nie skończyła się wyłącznie na tej płaszczyźnie. Bo za tym dzisiejszym aktem ofiarowania poszło całe życie, będące potwierdzeniem złożonych Bogu zapewnień.

Moi Drodzy, my też jesteśmy akurat po przeżyciach Uroczystości Narodzenia Pańskiego, trwamy w jej Oktawie. Dobrze, gdybyśmy zrobili wszystko, by teraz nie tylko wspominać pięknie przeżyte Święta w rodzinnym gronie, ale autentycznie żyć tajemnicą Bożego Narodzenia! Teraz jest czas na to, by potwierdzić, że Jezus naprawdę narodził się w naszym sercu, że Mu na to pozwoliliśmy, że czekaliśmy na Niego z otwartym sercem i przyjęliśmy Go otwartym sercem, aby mógł On tam żyć w nas i z nami – i prowadzić nas przez naszą codzienność.

Jak dzisiaj będę chciał konkretnie przekonać Jezusa, że żyję – naprawdę – tajemnicą Jego narodzenia? Że Go znam?… A przynajmniej – staram się coraz bardziej poznawać?…