Codzienność Kościoła – nasza codzienność…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Paweł Baczkura, należący w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot.

Natomiast rocznicę zawarcia sakramentalnego Małżeństwa przeżywają dziś Michał i Izabela Jarońcowie. Michała poznałem jako Ministranta, w czasie mojego pierwszego wikariatu, w Radoryżu Kościelnym.

Życzę Wszystkim świętującym w dniu dzisiejszym, aby swoją codzienność kształtowali w jedności z Jezusem, pod natchnieniem Ducha Świętego, ku chwale Boga Ojca! Więcej o tym w rozważaniu. Zapewniam o modlitwie!

I już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Co Pan dzisiaj konkretnie do mnie mówi? Niech Duch Święty pomoże nam to rozpoznać i głęboko wziąć sobie do serca.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 4 Tygodnia Wielkanocnego,

28 kwietnia 2021.,

do czytań: Dz 12,24–13,5a; J 12,44–50

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

Słowo Pańskie rozszerzało się i rosło. Barnaba i Szaweł, wypełniwszy swoje zadania, powrócili z Jerozolimy zabierając ze sobą Jana, zwanego Markiem.

W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł.

Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: „Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem”. Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich.

A oni wysłani przez Ducha Świętego zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. Gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Jezus tak wołał: „Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał.

Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś posłyszy słowa moje, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat zbawić.

Kto gardzi Mną i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego: słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział”.

Dzisiejsze pierwsze czytanie to – by tak to ująć – przegląd apostolskiej działalności młodego Kościoła. Relacja z ostatnich działań. Pierwsze zdanie wprowadza nas w atmosferę, jaka temu towarzyszyła – oto słowo Pańskie rozszerzało się i rosło. To znaczy, że Kościół dynamicznie się rozwijał i bardzo prężnie działał. I w tym kontekście otrzymujemy już konkretne informacje, kto i co robił, i jakie to inicjatywy podjęto w tamtym czasie.

Tak zatem, Barnaba i Szaweł, wypełniwszy swoje zadania, powrócili z Jerozolimy zabierając ze sobą Jana, zwanego Markiem. Po czym następuje krótki przegląd obsady personalnej Kościoła w Antiochii – zapewne, dla dopełnienia całości obrazu. A dalej już słyszymy o kolejnych działaniach, a więc o wyprawieniu Barnaby i Szawła na kolejną wyprawę.

Na uwagę zasługuje sposób tegoż wyprawienia. Jak słyszymy, dokonała tego cała Wspólnota, na wyraźne i konkretnie wypowiedziane polecenie Ducha Świętego. Zawsze, dowiadujemy się, że Duch Święty polecił to, czy tamto, możemy zastanawiać się, jak to dokładnie się odbywało: Czy Duch Święty jakoś wypowiadał te swoje słowa głośno, czy przez wewnętrzne natchnienia?…

Nie wiemy – Autor Dziejów Apostolskich tego nie precyzuje, natomiast wyraźnie stwierdza, że Duch Święty takowe polecenia wydawał. I tym razem je wydał, co też zostało skrupulatnie spełnione: cała Wspólnota włożyła na nich ręce, a oni – jeszcze raz jest to podkreślone: wysłani przez Ducha Świętego – zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. Gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich.

Gdyby nie te informacje o działaniu Ducha Świętego, to mielibyśmy dziś do czynienia z typową relacją medialną na temat ostatnich działań jakiejś grupy ludzi w pewnym określonym miejscu. Dużo takich informacji mamy na co dzień w internecie, w prasie, w telewizji. Także kiedy ktoś zdaje relację z działań jakiej organizacji czy instytucji, przemawiając do jej członków, to wymienia kolejne działania, podjęte w jakimś wyraźnie zakreślonym czasie, oraz cele, jakie sobie wyznaczono i ewentualnie osiągnięto.

Możemy więc zapytać, po co nam takie informacje? Wszak działo się to dwa tysiące lat temu, Szaweł i Barnaba zrobili, co do nich należało, a w tym czasie zapewne pozostali Apostołowie także nie próżnowali, tylko robili to, co mieli do zrobienia. Ludzi, do których przemawiali, już dawno nie ma na świecie, tamta działalność – taka zwyczajna apostolska codzienność – także już przebrzmiała, po cóż więc do tego wracać? Po co nam te wszystkie szczegółowe informacje, na zasadzie: Szaweł poszedł tam, ale zaraz potem jeszcze tam, a Barnaba tam, a znowu Piotr jeszcze gdzie indziej?… Jak to się ma do naszego zbawienia? Potrzebne to nam tak naprawdę?…

Oj, chyba bardzo potrzebne! Zważywszy, że to właśnie tamte działania owych zapalonych i gorliwych ludzi legły u początków tej Wspólnoty, którą my dziś stanowimy – wspólnoty Chrystusowego Kościoła.

I to dlatego, że tamta ich codzienność była tak bardzo pracowita i owocna, to my dzisiaj możemy cieszyć się naszą codziennością w Kościele: możemy codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej (obyśmy tylko chcieli!), możemy codziennie przystępować do Komunii Świętej, możemy słuchać Bożego słowa, możemy wyznawać swoją wiarę i o niej świadczyć, możemy ciągle jednać się z Bogiem w Sakramencie Pokuty i Pojednania, możemy korzystać z łaski innych Sakramentów… Dużo tego!

I możemy modlić się za innych – wiedząc, że inni modlą się za nas. To jest codzienność Kościoła – tego Kościoła, do którego należymy i w którym przeżywamy naszą osobistą codzienność. Oby także nasza codzienność przebiegała pod wyraźnym kierownictwem Ducha Świętego!

I obyśmy mogli mieć pewność takiej osobistej więzi z Ojcem, o jakiej dzisiaj mówi Jezus w Ewangelii, w słowach: Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. To dlatego Słowo, które Jezus głosi, jest tak mocne i skuteczne, gdyż jest to Słowo zarówno Jego, jak i Ojca. Wszak Jezus wyraźnie stwierdza: Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział.

Właśnie to Słowo będzie sędzią każdej i każdego z nas – to znaczy, że w chwili Sądu, oświeceni przez to Słowo, sami natychmiast poznamy pełną prawdę o sobie. Aby więc ta prawda była dobra i stanowiła dla nas zaproszenie do wiecznej szczęśliwości w Niebie, trzeba już teraz żyć tym Słowem. Trzeba się tak nim przejąć, tak uważnie go słuchać i tak dokładnie wprowadzać w życie, by przez nie mówił do nas wyraźnie Duch Święty – podobnie, jak mówił do Wspólnoty młodego Kościoła.

Niech tym Słowem będzie przeniknięta cała nasza codzienność!