Kto Ci dał tę władzę?

Szczęść Boże! Moi Drodzy, pozdrawiam serdecznie i już zapraszam do wsłuchania się w Boże słowo, do którego rozważanie napisał Janek. Jak zawsze – pełne entuzjazmu i wewnętrznego żaru! Bardzo dziękuję za jego przygotowanie – i za wszelką pomoc, chociażby przy prowadzeniu strony naszego Duszpasterstwa Akademickiego. I za ogromną życzliwość, tyle razy okazywaną.

Pochylmy się zatem nad dzisiejszym Bożym słowem, by odkryć przesłanie, z jakim Pan osobiście do mnie się dzisiaj zwraca. Duchu Święty, pomóż…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Poniedziałek 3 Tygodnia Adwentu,

Wspomnienie Św. Łucji, Dziewicy i Męczennicy,

13 grudnia 2021.,

do czytań: Lb 24,2–7.15–17a; Mt 21,23–27

CZYTANIE Z KSIĘGI LICZB:

Gdy Balaam podniósł oczy i zobaczył Izraela rozłożonego obozem według swoich pokoleń, ogarnął go Duch Boży i zaczął głosić proroctwo swoje, mówiąc:

„Wyrocznia Balaama, syna Beora;

wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy;

wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże,

który ogląda widzenie Wszechmocnego,

który pada, a oczy mu się otwierają.

Jakubie, jakże piękne są twoje namioty,

mieszkania twoje, Izraelu!

Jak szerokie doliny potoków,

jak ogrody nad brzegiem strumieni

lub jak aloes, który Pan sadził,

i jak cedry nad wodami.

Płynie woda z jego wiader,

a zasiew jego ma wilgoć obfitą;

król jego wiele mocniejszy niż Agag,

królestwo jego w górę wyniesione”.

I wygłosił swoje proroctwo, mówiąc:

„Wyrocznia Balaama, syna Beora;

wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy;

wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże,

który ogląda widzenie Wszechmocnego,

a w wiedzy Najwyższego ma udział,

który pada, a oczy mu się otwierają.

Widzę go, lecz jeszcze nie teraz,

dostrzegam go, ale nie z bliska:

wschodzi Gwiazda z Jakuba,

a z Izraela podnosi się berło”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Gdy Jezus przyszedł do świątyni i nauczał, przystąpili do Niego arcykapłani i starsi ludu z pytaniem: „Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę?”

Jezus im odpowiedział: „Ja też zadam wam jedno pytanie; jeśli odpowiecie Mi na nie, i Ja powiem wam, jakim prawem to czynię. Skąd pochodzi chrzest Janowy: z nieba czy od ludzi?”

Oni zastanawiali się między sobą: „Jeśli powiemy: «z nieba», to nam zarzuci: «Dlaczego więc nie uwierzyliście mu?» A jeśli powiemy: «od ludzi», boimy się tłumu, bo wszyscy uważają Jana za proroka”.

Odpowiedzieli więc Jezusowi: „Nie wiemy”. On również im odpowiedział: „Więc i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię”.

A OTO SŁÓWKO JANKA:

Siostry i Bracia! W dzisiejszym słowie, które sam Bóg do nas kieruje, możemy usłyszeć o prorokowaniu i głoszeniu. Nie bez powodu właśnie to słowo Boże dziś możemy usłyszeć. Nie bez powodu Bóg nam to dziś mówi. W ten poniedziałek trzeciego tygodnia Adwentu, Bóg mówi do nas GŁOŚCIE. Głoście Mnie ludziom, tak jak to czynili moi Apostołowie i uczniowie.

Czasami, moi Drodzy, mam wrażenie, że odkąd zmarł bł. Kardynał Wyszyński i św. Jan Paweł II, nie ma w Kościele świadków o tak wielkiej odwadze. Owszem, ktoś powie, że są inne czasy, że jest wolność i niczego nie trzeba bronić, bo każdy, kto chce, ma dostęp do Kościoła.

Z tego, co wiem, za czasów komunistycznych w naszej Ojczyźnie bohatersko broniliśmy tego najcenniejszego daru, jakim jest wiara. Wszystko to robiliśmy dzięki odwadze. Kapłani byli świadomi, że mogą za to nawet umrzeć. Przecież zamordowano chociażby bł. Księdza Jerzego Popiełuszkę, czy jeszcze innych duchownych. I dzięki temu – dzięki ich odwadze – Kościół w Polsce przetrwał. Kościół w Polsce wydał wielu kapłanów i wiele sióstr zakonnych.

Kościoły były pełne ludzi! Młodzi ludzie licznie tworzyli wspólnoty w parafiach! I to wszystko dzięki odwadze, poświęceniu i przede wszystkim – wielkiej wierze w Boga!

W naszych czasach brakuje takiego silnego i odważnego głosu w narodzie, który by nas wszystkich umocnił w wierze i wskazał odpowiednią drogę do zbawienia! Jednak nie jest to zadanie dla jednej tylko osoby! Bo wszyscy, którzy odkryli w swoim życiu Jezusa, powinni czuć się za to odpowiedzialni!

Przecież Jezus nie wybrał jednego do głoszenia Jego nauki. Wybrał najpierw Dwunastu, potem siedemdziesięciu dwóch, którzy głosili i nawracali innych, a następnie ci, którzy się nawrócili i uwierzyli, sami nawracali innych…

I tak samo, moi Drodzy, musi być w naszym życiu. Jak to już kiedyś tutaj pisałem, księża i zakonnicy nie nawrócą całego Kościoła sami! Nie nawrócą ludzi spoza Kościoła! To w głównej mierze my jesteśmy do tego zobowiązani! I Jezus na nas liczy – liczy, że przyprowadzimy jak najwięcej dusz do Niego.

Weźmy do swojego serca hasło ostatniej niedzieli misyjnej, jaką w październiku obchodziliśmy. A brzmiało to hasło tak: POZNALIŚMY JEZUSA, WIĘC GŁOSIMY! Czyńmy tak! Czyńmy, aby przez nasz przykład wiary, przez różne rozmowy z ludźmi, rozpalić w nich ten płomień miłości do Boga! I wtedy zobaczymy, że wiara jest mocna! Tylko trzeba działać! Na słowach nie może się skończyć! Tu muszą być czyny! Bo Jezus jak mówił, tak i zrobił.

I my również nie tyle mówmy, co czyńmy! Bo jeżeli się w porę nie obudzimy i nie będziemy pokonywać tego diabelskiego dzieła, które zaczął on czynić w naszej Ojczyźnie, to możemy być w takim dołku duchowym, że za parę lat nasze kościoły będą puste, a parafie będą się tak zmniejszać, że trzeba je będzie łączyć po kilka… Wiemy, że tu i ówdzie zaczyna się to dziać.

Dlatego, moi Drodzy, miejmy tą odwagę do głoszenia Jezusa innym ludziom! Bo do tego Pan każdego z nas powołuje!