Przemawiaj – i nie milcz!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, dzisiaj w Parafii w Mostowie, w Dekanacie łosickim, odbędzie się pogrzeb Mirosława Łubika, Taty Karoliny, Absolwentki siedleckiej Uczelni, zaangażowanej w swoim czasie w działalność Duszpasterstwa Akademickiego. W poniedziałek pisałem, w słowie wstępnym, o Jego niespodziewanej śmierci. Niech Pan da Mu Niebo, a Rodzinie ześlę pocieszenie i nadzieję!

Dzisiaj także, w Katolickim Radiu Podlasie odbędzie się kolejna audycja, w formacie: AKADEMICKIE GAUDEAMUS. Jej tematem będzie: ZAMIENIAMY HISTORIĘ W NOWOCZESNOŚĆ!, a Uczestnikami będą: Wykładowcy, Doktoranci i Studenci Instytutu Historii na Wydziale Nauk Humanistycznych Uniwersytetu w Siedlcach. Będzie to kontynuacja audycji z 19 stycznia 2024. Pełna lista Uczestników i tematów znajduje się na fb Duszpasterstwa Akademickiego w Siedlcach.

Rozmowa będzie dotyczyła różnych form działalności Instytutu i promowania jak najszerszego zainteresowania historią. Będzie też mowa o tym, że – i gdzie – w historii jest miejsce na nowoczesność oraz o tym, co można robić po studiach historycznych na Uniwersytecie w Siedlcach.

Audycja rozpocznie się o godz. 21:40 i potrwa do 23:00. Zachęcam do słuchania, oraz do łączności z nami – telefonicznej lub smsowej. Telefon do studia – do „wejścia na żywo”: 25 / 644 65 55; sms do Radia: 509 056 590; sms do mnie: 604 736 981. Można nas słuchać także w internecie: https://radiopodlasie.pl/radio-online/ lub odsłuchać audycji później, w «Archiwum dźwięków». Powtórka audycji na falach Radia – następnej nocy, około godziny 1:00.

Oto jej zapowiedź na naszym portalu diecezjalnym:

https://siedlce.podlasie24.pl/kosciol/audycja-akademickie-gaudeamus-zapowiedz-20240509142331?_gl=1*1xlj3nr*_ga*MTI1ODA1MjQyMC4xNjk4NDg5MDA1*_ga_8H7CG4ZCTH*MTcxNTI3NDc2MS4yNDguMC4xNzE1Mjc0NzYxLjYwLjAuMTA3NzU2MDUwMw..

A oto zapis pierwszej części audycji:

http://archiwum.radiopodlasie.pl/NEW/2024/01/19/wiecej-niz-historia/

Teraz zaś już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co dziś mówi do mnie osobiście Pan? Z jakim konkretnym przesłaniem zwraca się konkretnie do mnie? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Piątek 6 Tygodnia Wielkanocy,

10 maja 2024., 

do czytań: Dz 18,9–18; J 16,20–23a

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

Kiedy Paweł przebywał w Koryncie, w nocy Pan przemówił do niego w widzeniu: „Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście”. Pozostał więc i głosił im słowo Boże przez rok i sześć miesięcy.

Kiedy Gallio został prokonsulem Achai, Żydzi jednomyślnie wystąpili przeciw Pawłowi i przyprowadzili go przed sąd. Powiedzieli: „Ten namawia ludzi, aby czcili Boga niezgodnie z Prawem”.

Gdy Paweł miał już usta otworzyć, Gallio przemówił do Żydów: „Gdyby tu chodziło o jakieś przestępstwo albo zły czyn, zająłbym się wami, Żydzi, jak należy, ale gdy spór toczy się o słowa i nazwy, i o wasze Prawo, rozpatrzcie to sami. Ja nie chcę być sędzią w tych sprawach”. I wypędził ich z sądu.

A wszyscy Grecy, schwyciwszy przewodniczącego synagogi, Sostenesa, bili go przed sądem, lecz Gallio wcale o to nie dbał.

Paweł pozostał jeszcze przez dłuższy czas, potem pożegnał się z braćmi i popłynął do Syrii, a z nim Pryscylla i Akwila. W Kenchrach ostrzygł głowę, bo złożył taki ślub.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość.

Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat.

Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać”.

Przyznaję, że nieraz chciałoby się usłyszeć – czy to przez sen, czy jakoś inaczej, ale bardzo realnie i wyraźnie – te słowa Jezusa, które Paweł dzisiaj usłyszał w nocnym widzeniu: Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście. Już nawet wystarczyłaby mi pierwsza część tego stwierdzenia, a mianowicie: zachęta do nielękania się i zapewnienie, że Pan jest ze mną. Ale i drugą częścią bym nie pogardził…

W sumie, to oczywiste i wiadome dla każdego wierzącego człowieka, że Pan jest z nami, że o nas nigdy nie zapomina i że nas wspiera, ale dobrze to sobie co i raz uświadomić na nowo… Albo usłyszeć bardzo wyraźnie… Jeżeli nawet nie w jakimś cudownym widzeniu, jak to miało miejsce w przypadku Pawła, to może na kazaniu, albo przy Spowiedzi, albo w rozmowie z drugim człowiekiem… Bo życie dość ostro weryfikuje naszą wiarę i przychodzą sytuacje, w których przypomnienie o tej oczywistej skądinąd prawdzie jest bardzo potrzebne.

Zresztą, Jezus chyba myślał tak samo, skoro zdecydował się w taki właśnie sposób przemówić do Pawła, chociaż raczej nie miał wątpliwości, że po swoim nawróceniu jest on [oczywiście, Paweł] totalnie oddany misji apostolskiej. A jednak, pomimo tego, te słowa wsparcia ze strony Jezusa dzisiaj padły. To ważna okoliczność, którą musimy głęboko w sercu przemyśleć. I z całą pewnością – słowa te odnieść także do siebie osobiście, skoro bowiem są one wypowiadane w liturgii, w ramach czytania mszalnego, to po to, aby trafiły do serc nas wszystkich, jako odnoszące się do nas wszystkich.

Bo nam wszystkim Pan dzisiaj mówi – choć nie w wizji cudownej, ani wśród jakichś potężnych grzmotów z Nieba, ale poprzez to Słowo i przez nasze życiowe doświadczenia: Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą!

Pawłowi udowodnił to bardzo szybko – o czym słyszymy w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Nawet bowiem kiedy Żydzi jednomyślnie wystąpili przeciw [niemu] i przyprowadzili go przed sąd, oskarżając go (jak to Żydzi) o niestworzone rzeczy, a więc można by postawić zarzut Jezusowi, że nie spełniły się Jego słowa o wielu ludziach, jakich ma w tym mieście – wówczas pomoc przyszła z zupełnie niespodziewanej strony! Bo ze strony rzymskiego prokonsula.

I nie dlatego, że stał się on nagle zwolennikiem Jezusa i wyznawcą chrześcijaństwa, ale ze zwykłego jego lenistwa i wygodnictwa, połączonego z cynizmem. Skoro bowiem już musiał obsadzać to stanowisko prokonsula na jakiejś głuchej prowincji, zamiast wieść dostatnie życie w stolicy imperium, czyli w Rzymie, to nie po to tu przyjechał, żeby się przepracowywać, albo nadmiernie angażować w cokolwiek.

Dlatego skoro tylko uznał, że w tej sprawie nie musi się angażować, bo przepisy prawa rzymskiego, czy prawa porządkowego, nie zostały zakłócone, to stwierdził wyraźnie i jednoznacznie: „Gdyby tu chodziło o jakieś przestępstwo albo zły czyn, zająłbym się wami, Żydzi, jak należy, ale gdy spór toczy się o słowa i nazwy, i o wasze Prawo, rozpatrzcie to sami. Ja nie chcę być sędzią w tych sprawach”. I wypędził ich z sądu. Zwłaszcza to ostatnie zdanie brzmi – by nie powiedzieć – wręcz pociesznie!

Można sobie bowiem wyobrazić całą tę sytuację, jak oburzeni Żydzi są wypędzani z siedziby sądu, pomimo oczywistych w takiej chwili ich protestów i totalnego oburzenia. I tylko można zobaczyć oczami wyobraźni ich wściekłe reakcje, a także strażników, pracowicie wypędzających ich z sądu, na podium zaś, na miejscu prezydialnym – znudzoną twarz prokonsula, który już powiedział, co miał powiedzieć, i nic go więcej nie obchodzi.

Zresztą, nie musimy się tego wszystkiego domyślać, a możemy być tego pewni, skoro dowiadujemy się, że Żydzi swoją złość skierowali przeciwko przełożonemu synagogi, którego zaczęli zwyczajnie bić – i to w obecności prokonsula rzymskiego, który zasadniczo powinien w tej sytuacji zareagować, bo jednak doszło do zakłócenia porządku publicznego. Jednak – jak słyszymy – Gallio wcale o to nie dbał.

A Paweł – w całej tej sytuacji?… Nawet ust nie zdążył otworzyć w swojej obronie. Tym razem nie musiał. Wiele razy musiał – także po to, aby nieraz wygłosić nawet dłuższe przemowy dla uzasadnienia swojej linii postępowania. Ale dzisiaj akurat nie musiał. Kiedy indziej znowu wystarczyło, że powiedział jedno zdanie, żeby poróżnić saduceuszy z faryzeuszami, a wówczas oni wzięli się nawzajem „za głowy”, a Paweł stał z boku…

To tylko potwierdza prawdziwość słów Jezusa, skierowanych w dzisiejszej Ewangelii do uczniów – a więc i do nas wszystkich: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość. […] Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.

Zanim jednak przyjdzie ta ostateczna, wieczna i pełna radość – Pan daje nam takie małe, codzienne radości. Także w momentach trudnych, w momentach próby. Daje nam różne ciekawe, nietypowe, oryginalne sytuacje, poprzez które pokazuje, że jest z nami, naprawdę czuwa nad nami i dlatego nie musimy się martwić na zapas, tylko pozwolić Mu działać – i umiejętnie wykorzystać różne korzystne okoliczności dla dania świadectwa o swojej wierze.

Mówiąc inaczej, nie zawsze musimy wytaczać „najcięższe działa” do jej obrony, a pozwolić po prostu biegowi wydarzeń, aby Pan w ten sposób sam zadziałał. Trzeba się tylko zwrócić do Niego o światło i pomoc, aby pomógł nam każdą taką sytuację rozpoznać i należycie wykorzystać. Z uśmiechem na twarzy. Bo i nasz Pan słynie przecież z tego, że ma duże poczucie humoru!

Dlatego weźmy sobie do serca Jego zachętę: Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą! Uczyńmy to! Jeszcze dziś!