Cudownych Rodziców mam…

Chciałbym tu podkreślić słowa pozornie mało ważne: „Gdy Jezus mówił”.

Mogłoby się wydawać, że słowa Jezusa brzmią jak pewna pogarda dla Matki Bożej. No przecież mógłby Jezus jakoś podkreślić – o tak, masz racje kobieto, błogosławione łono, które mnie nosiło…

A jednak Jezus nic takiego nie mówi i brzmi to jakoś tak sucho i zadziwiająco.

Jednak…

Spróbujmy sobie tę scenę wyobrazić – Jezus mówi do tłumów, głosi Ewangelię, dziś powiemy – katechizuje, mówi kazanie, a tu kobieta wyrywa się i mówi to co mówi.

Zapewne ta kobieta też była matką, możliwe, że jej dzieci nie były tak mądre, dobre i wielkie jak Jezus. I kiedy ona słucha Jezusa, patrzy na Niego, to włącza się mechanizm jakiejś zazdrości, żalu, że to nie jej syn, jakiejś melancholii…

Jezus mówi, chce dotrzeć do niej ze swoim słowem, a jej myśli są gdzie indziej, ona jest pogrążona w swojej melancholii.

Czasem tak bywa, że ludzie mówią księdzu, sam wiele razy to słyszałem – jaka księdza mama musi być szczęśliwa, dwóch synów księży…

Są to słowa jakiejś melancholii, nostalgii, może i zazdrości…

Choć na ile znam swoich rodziców to oni owszem są szczęśliwi, że mają dwóch synów księży, ale i nie mniej są szczęśliwi, że mają córkę, która księdzem nie jest, że są z niej dumni i nie mniej ją kochają. A jeszcze i dodam, że są szczęśliwi, że są dziadkami i mają już trójkę wnuków, których synowie księża im nie dali.

Takie westchnienia są więc wyrazem jakichś uczuć, emocji, ludzi, którzy to mówią.

Tym bardziej, że owa kobieta mówi to do Jezusa wtedy, gdy Jego celem jest donieść do jej głowy i serca zupełnie co innego.

To tak jak czasem ludzie mówią – jak ksiądz pięknie mówił kazanie… I pytam ich – a o czym było, jaka myśl wam zapadła do głowy, jaka myśl wam się spodobała? – Nie wiem, już nie pamiętam, ale było piękne.

Albo czasem w czasie spowiedzi, ksiądz stara się coś powiedzieć po wyznaniu grzechów człowiekowi, mówi, mówi, tłumaczy i już w przedostatnim zdaniu owego tłumaczenia słyszy – jaka pokuta? Niech ksiądz mówi głośniej, bo ja głucha jestem i nic nie słyszę. I czasem myślisz sobie – po co ja to wszystko mówiłem?

Podobnie mógł czuć się Jezus, który mówi, tłumaczy, głosi, a w odpowiedzi słyszy słowa kobiety – błogosławione łono, które Cię nosiło i piersi, które ssałeś.

Dlatego Jezus odpowiada: „Tak, błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i go przestrzegają”. Chce naprowadzić ową roztargnioną kobietę na tory słuchania słowa Bożego.

Jak my słuchamy słowa Bożego? Czy i my nie zwracamy uwagi w czasie, gdy głoszone jest słowo Boże na jakieś sprawy zewnętrzne i mało ważne?

Bodajże ks. Pawlukiewicz mówił kiedyś coś takiego – o czym ludzie rozmawiają, kiedy wyjdą z kina? – o filmie, a kiedy wyjdą z teatru? – o sztuce, którą widzieli. Często omawiamy to co przed chwilą przeżyliśmy, usłyszeliśmy, tym żyjemy. A o czym rozmawiają ludzie, którzy wyjdą z kościoła?

Jak często rozmawiamy o tym, co nam powiedział Jezus?

Jak wsłuchujemy się w słowo Boże? Czy po Mszy św. jesteśmy w stanie powiedzieć o czym było np. drugie czytanie, zwłaszcza gdy ksiądz w kazaniu do niego nie nawiązał?

Jak słuchamy Jezusa? Czy może nie tak jak owa kobieta, która zewnętrznie słuchała Jezusa, patrzyła na niego, ale w swoim wnętrzu była gdzie indziej, była w świecie swoich emocji, swojej melancholii.

Niech Pan Bóg da nam Swojego Ducha, niech nas uzdalnia do słuchania i rozmyślania słowa, do życia słowem.

Amen.

Na koniec I czytanie, już do osobistego rozważenia…

(Jl 4,12-21)
Niech ockną się i przybędą narody te na Dolinie Joszafat, bo tam zasiądę i będę sądził narody okoliczne. Zapuśćcie sierp, bo dojrzało żniwo; pójdźcie i zstąpcie, bo pełna jest tłocznia, przelewają się kadzie, bo złość ich jest wielka. Tłumy i tłumy w Dolinie Wyroku [znajdować się będą], bo bliski jest dzień Pański w Dolinie Wyroku. Słońce i księżyc się zaćmią, a gwiazdy światłość swą utracą. A Pan zagrzmi z Syjonu i z Jeruzalem głos swój tak podniesie, że niebiosa i ziemia zadrżą. Ale Pan jest ucieczką swego ludu i ostoją synów Izraela. I poznacie, że Ja jestem Pan, Bóg wasz, co mieszkam na Syjonie, górze mojej świętej; a tak Jeruzalem będzie święte i przez nie już obcy nie będą przechodzić. I stanie się owego dnia, że góry moszczem ociekać będą, a pagórki mlekiem opływać i wszystkie strumienie judzkie napełnią się wodą, a z domu Pańskiego wypłynie źródło, które nawodni strumień Szittim. Egipt będzie wydany na spustoszenie, a Edom zamieni się w straszną pustynię z powodu nieprawości uczynionych względem synów judzkich, gdyż krew niewinną przelewali w ich ziemi. Lecz [ziemia] Judy na wieki będzie zamieszkana, a Jeruzalem z pokolenia w pokolenie. Pomszczę ich krew, nie pozostawię bez kary. A Pan zamieszka na Syjonie.

wczorajsze nabożeństwo fatimskie w Surgucie