W ramionach Ojca

W owym czasie zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie. Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego. Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedzał ojcu: Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę. Lecz on mu odpowiedział: Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął a odnalazł się.

 

(Łk 15,1-3.11-32)

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Zacznę od wczorajszych słów Roberta: We wtorek 12.03 rozpoczyna się konklawe – intensyfikujmy modlitwy!
Witam i pozdrawiam z Syberii, postaram się „prowadzić gospodarstwo” i w taki sposób uczestniczyć w rekolekcjach w Celestynowie (które miałem głosić, ale trochę się to zmieniło). Prowadzić gospodarstwo… Nie wiem czy podołam takiemu zadaniu, ale spróbuje.

Dziś nie chcę Was zamęczać – macie dużo spraw, dużo i treści, rekolekcji… Postaram się dziś i w te dni nie zanudzać.

Przypowieść o synu marnotrawnym to jedna z, albo i najbardziej znana przypowieść.

Jak napisałem dziś na swoim blogu, tak i tu powtórzę:

Współczuję ludziom, którzy się nie spowiadają…

A może i ich trochę podziwiam, bo oni są silni, oni muszą ciągle nosić ze sobą ten ciężar. Ja bym chyba nie wytrzymał, a oni sobie radzą…

Dziękuję Bogu za łaskę spowiedzi, dziękuję za dar Bożego Miłosierdzia.

Bo ta przypowieść, to piękne opowiadanie o spowiedzi.

Najpierw grzech…

Syn prosi o część majątku, odchodzi z domu ojca…

Co by wtedy nie czuł, swoimi czynami mówi wyraźnie – nie kocham cię ojcze, powinieneś już umrzeć, ograniczasz moją wolność…

Tak mówimy gdy popełniamy grzech – Boże nie kocham cię, powinieneś umrzeć, przynajmniej w moim życiu, ograniczasz moją wolność…

I droga powrotna – Ojcze zgrzeszyłem…

Spróbujcie znaleźć w tym opowiadaniu warunki sakramentu pokuty – ile ich jest?

Przyznał się do grzechów, myśli co powiedzieć ojcu – znaczy rachunek sumienia jest. Co jeszcze?

A co do spowiedzi, to – pierścień i sandały, to piękne symbole przywróconego synostwa. Bóg w spowiedzi nie tylko przebacza – On obdarowuje.

Czy nigdy nie czuliście, wychodząc ze spowiedzi, w pierwszych dniach po niej, że macie więcej siły, że się więcej udaje? To jest właśnie owa łaska, ów pierścień i sandały.

Ale to, na co przede wszystkim chcę zwrócić uwagę, to słowa: A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go.

Nic nie rozumiemy ze spowiedzi, nic nie rozumiemy z nawrócenia, nie rozumiemy chrześcijaństwa, jeśli nigdy nie poczuliśmy się objęci przez Ojca, w Jego ramionach, przez Niego ucałowani, przez Niego pokochani.

Jakoś tak ostatnio docierają do mnie głosy i problemy, które podkreślają, że tę myśl trzeba bardzo mocno podkreślać.

Jeśli nam czegoś brakuje, czujemy wewnętrzny głód, pragnienie, czujemy się niedowartościowani, puści, słabi, czujemy brak sensu i celu życia, apatię, smutek… To wskazuje to tylko na jedno – brakuje nam Bożej miłości, świadomości, że Bóg nas kocha, odczucia, że nas kocha.

Nic i nikt nie jest w stanie zaspokoić tego naszego głodu, tej pustki – tylko Bóg, tylko Jego miłość, darowana nam przede wszystkim w sakramentach.

Bez tego nasza wiara, nasza religijność traci sens.

Ja myślę, że ci, którzy atakują Kościół, walczą z Kościołem, śmieją się z Kościoła, to ludzie, którzy nigdy nie poczuli się w ramionach Ojca. Nie dlatego, że On ich nie kocha, to Oni nie podeszli do Niego jak marnotrawny syn. Ojciec wciąż na nich czeka.

Był taki moment w Twoim, bracie i siostro życiu, że poczułeś się przytulony, ucałowany przez Ojca po powrocie do Niego?

Spróbuj dziś, na Mszy Św., po Komunii Św., a może i na i po spowiedzi – wyobrazić sobie tę scenę, siebie w tej scenie, poczuć siebie w tej sytuacji: A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go.

Myślę, że po tym doświadczeniu będziesz wiedział, czemu dzisiejsza niedziela nazywa się „Laetare” – radujcie się!

Pozdrawiam.