Nie przeszkadzać Panu Bogu działać w nas

Po Mszy Św. w Lantorze

(2 Sm 11,1-4a.5-10a.13-17.27c)
Na początku roku, gdy królowie zwykli wychodzić na wojnę, Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi wraz z całym Izraelem. Spustoszyli oni ziemię Ammonitów i oblegali Rabba. Dawid natomiast pozostał w Jerozolimie. Pewnego wieczora Dawid, podniósłszy się z posłania i chodząc po tarasie swego królewskiego pałacu, zobaczył z tarasu kąpiącą się kobietę. Kobieta była bardzo piękna. Dawid zasięgnął wiadomości o tej kobiecie. Powiedziano mu: To jest Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Chetyty. Wysłał więc Dawid posłańców, by ją sprowadzili. Kobieta ta poczęła, posłała więc, by dać znać Dawidowi: Jestem brzemienna. Wtedy Dawid wyprawił posłańca do Joaba: Przyślij do mnie Uriasza Chetytę. Joab posłał więc Uriasza do Dawida. Kiedy Uriasz do niego przyszedł, Dawid wypytywał się o powodzenie Joaba, ludu i walki. Następnie rzekł Dawid Uriaszowi: Wstąp do swojego domu i umyj sobie nogi! Uriasz opuścił pałac królewski, a za nim niesiono dar ze stołu króla. Uriasz położył się jednak u bramy pałacu królewskiego wraz ze wszystkimi sługami swojego pana, a nie poszedł do własnego domu. Przekazano wiadomość Dawidowi: Uriasz nie wstąpił do swego domu. Dawid zaprosił go, aby jadł i pił w jego obecności, aż go upoił. Wieczorem poszedł Uriasz, położył się na swym posłaniu między sługami swojego pana, a do domu swojego nie wstąpił. Następnego ranka napisał Dawid list do Joaba i posłał go za pośrednictwem Uriasza. W liście napisał: Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpicie go, aby został ugodzony i zginął. Joab obejrzawszy miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że walczyli tam najsilniejsi wojownicy. Ludzie z miasta wypadli i natarli na Joaba. Byli zabici wśród ludu i sług Dawida; zginął też Uriasz Chetyta. Postępek jednak, jakiego dopuścił się Dawid, nie podobał się Panu.

(Mk 4,26-34)
Mówił dalej: Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo. Mówił jeszcze: Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu. W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli /ją/ rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.


Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam z Syberii.

Mamy w tej chwili piękną słoneczną pogodę, -22 za oknem. Zapraszam.

Co tam dziś w Bożym słowie?

Pierwsze czytanie, myślę, że fragment nam wszystkim znany, znany, ale warto się nad nim zatrzymać.

Czasem mówimy o nim – grzech Dawida, ale chyba trzeba by go nazwać grzechy Dawida, grzeszność Dawida, a może i swoisty kryzys w życiu Dawida…

Tekst który pokazuje nam chytrość, przebiegłość złego ducha… Jeden grzech pociąga za sobą drugi i kolejne…

Gdzie jest początek?

Spróbujmy przyjrzeć się owym wydarzeniom od poczatku, spróbujmy przeczytać ten tekst od początku.

„Na początku roku, gdy królowie zwykli wychodzić na wojnę, Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi wraz z całym Izraelem”. – ciekawe sformułowanie – królowie na początku roku zwykli wychodzić na wojnę – zwykli…

Wojna była jak wyjśce do pracy czy do szkoły, zwyczajnym zajęciem na początku roku – ciekawe stwierdzenie.

Na wojnę zwykli wychodzić królowie, jednak nasz bohater, Dawid nie poszedł, posłał tylko swoje wojska i swoich przywodców…

Czym że tak ważnym zajmował się Dawid, że nie mógł pójść na wojnę?

„Dawid natomiast pozostał w Jerozolimie. Pewnego wieczora Dawid, podniósłszy się z posłania i chodząc po tarasie swego królewskiego pałacu…”

Doprawdy ważne zjęcie… Wstał z posłania, przy czym wieczorem, nie rano, i przechadzał się po tarasie…

Pustka, próżność, lenistwo… Nie podjął swoich zwyczajnych zajęć, zapewne po prostu mu się nie chciało…

Leżał do wieczora, a jak się znudziło leżeć to się przechadzał po tarasie, podczas gdy po zwyczaju w tym czasie powinien być na wojnie.

Owo lenistwo, owa pustka, owa próżność stała się przyjaznym gruntem dla rozwoju ziarna zła, grzechu, złych myśli, złych pragnień… Zły duch pomógł znaleźć okazję do grzechu, posiał ziarno grzechu w sercu Dawida, jak to często bywa posłużył się pokusą seksualną – bardzo częsty chwyt złego ducha, można nawet powiedzieć monotonny, zły duch bardzo często wykorzystuje tę sferę by zniszczyć człowieka.

Potem już kolejne grzechy, a jeden cięższy od drugiego sypią się jak lawina, jeden ciągnie drugi…

Nie było jeszcze wtedy sakramentu pokuty, spowiedzi, żeby mógł Dawid pójść, przystąpić do spowiedzi, to w takich chwilach pomaga – bardzo pomaga.

Łatwo jest nam czytać ten tekst, kiedy czytamy, że to zrobił Dawid…

Ale jeśli na miejscu Dawida postawimy siebie, jeśli spróbujemy podobne problemy zauważyć u siebie, to już tak łatwo nie będzie.

Jednak czy nie jest tak i z nami, że wpadamy w jakiś ciąg grzechów, a jeden pociąga drugi i stajemy się wciągnięci i zakręceni w spiralę owych grzechów i nie wiemy jak się wyplątać z tego, jak z tego wyjść?

Gdzie jest początek? Co zrobić żeby do tego nie doszło?

Z pokusą trzeba walczyć na początku, reagować od razu i zdecydowanie…

Czym wcześniej zareaguejmy, przeciwstawimy się pokusie, tym większa szansa sukcesu.

Grzech wchodzi często w puste miejsce w naszym sercu. Pojawia się jakaś pustka – nic nie robimy, nic nam się nie chce, lenimy się – pustka, próżność… To jest niezwykle niebezpieczny stan.

Przestajemy czuwać, przestajemy kontrolować to co dzieje się z nami i wokół nas…

Poza tym, musimy uważać na ziarno zła.

Dziś w Ewangelii słyszymy o ziarnie dobra, o ziarnie słowa Bożego, o ziarnie Królestwa Niebieskiego…

Jednak jest jeszcze ziarno zła, ziarno złego ducha, które on w nas zasiewa – pojawia się jakaś drobna myśl, drobne pragnienie, jakiś stan emocjonalny. Zły duch sprawdza naszą czujność – dużo zależy jak w tym pierwszym momencie zareagujemy. Jeśli tak jak Dawid nie wyjdziemy na wojnę, na wojnę ze złym duchem, to inna armia, inny legion może napaść na nas. I będzie gorzej. Diabeł często uderza w miejsca gdzie człowiek jest niezdecydowany.

Lekarze i nie tylko lekarze, czasem i prości ludzie mówią, że w trosce o zdrowie ważna jest profilaktyka, trzeba się zdrowo odżywiać, a jak jest większe zagrożenie chorobowe trzeba więcej przyjmować witamin.

Tak jest i w duchowym życiu.

Życie duchowe, życie wiary nie polega tylko na walce z grzechem, na szukaniu grzechu i walce z nim.

Życie duchowe to budowanie Królestwa Bożego w nas. Życie duchowe to troska, by Królestwo Boże w nas było, żyło, rosło. I tu sprawa jest dosyc prosta. Według dzisiejszej Ewangelii widzimy, że Królestwo Boże ma swoje życie, swoją wewnętrzną siłę, a więc nie trzeba bardzo pracować nad nim, żeby rosło. Trzeba tylko nie przeszkadzać Panu Bogu działać w nas. Trzeba dać Pan Bogu zasiewać ziarno w nas, dobre ziarno – ziarno słowa Bożego, Eucharystii. Trzeba dać możliwość Panu Bogu działać w nas. A wtedy owo ziarno będzie wzrastało, rozwijało się i przynosiło plon.

Często tutaj, kiedy np. z siostrami wracamy z jakiegoś wyjazdu, spotkania z ludźmi i omawiamy to co się tam działo, dochodzimy do takiego wniosku – trzeba tylko nie przeszkadzać Panu Bogu i wszystko będzie dobrze.

Trzeba tylko Bogu dać czas, żeby do nas przemówił – czas na osobiste rozmyślanie nad słowem Bożym…

Trzeba Bogu dać czas, żeby w nas zadziałał, żeby nas oświecał, uświęcał, przemieniał – czas na Mszę św., czas na adorację, czas na modlitwę…

W miniony wtorek pojechaliśmy do Lantoru (100 km.), do pani Galiny. Byłem tam pierwszy raz, ponieważ owa pani często przyjeżdża do kościoła. Jednak tym razem pojechaliśmy z siostrami na zaproszenie owej pani. Na Mszy św. było oprócz nas 4 osoby, między innymi mąż pani Galiny. Ciekawy człowiek – w przeciwieństwie do swojej żony człowiek bardzo spokojny, jeszcze nie ochrzczony, choć bardzo pozytywnie wypowiada się o wierze, cieszy się, że więcej ludzi zaczyna w Rosji chodzić do kościoła i do cerkwi. Kiedyś, był na pielgrzymce w Rzymie. Wspominał teraz ten wyjazd, zachwycając się, jak wiele ludzi tam chodzi do kościoła, jak wiele tam, w Rzymie jest kościołów.

Do czasu owej pielgrzymki, zawsze, kiedy ksiądz przyjeżdżał do nich, na zaproszenie jego żony, on uciekał, jego nie było w domu, bał się spotkania z księdzem. Teraz uczestniczył we Mszy św., we wszystkich modlitwach (wzięliśmy ikone i odprawiliśmy nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy).

Kiedy ów mężczyzna był w Rzymie i uczestniczył w audiencji środowej, kiedy zobaczył tłumy ludzi, słuchających, modlących się w różnych językach, potem wieczorem, na podsumowaniu dnia przy wszystkich wyraził swoją myśl. Ironizując powiedział – tu w Rzymie są ludzie z całego świata, z różnych krajów i kontynentów, i oni wszyscy się modlą, wszyscy wierzą w Boga, i co – oni wszyscy się mylą? I tylko ja jeden najmądrzejszy na świecie, przyjechałem z Rosji, z Syberii i ja jeden mam rację, gdy mówię, że Boga nie ma, tak? Ja taki mądry a oni wszyscy się mylą?

Bóg zasiał w nim swoje ziarno. Coś w nim drgnęło – teraz był na Mszy, nie boi się modlitwy, spotkania z księdzem…

Trzeba sie tylko jeszcze pomodlić, żeby się otworzył na łaskę Chrztu św. 

Pozdrawiam

Msza w Nojabrsku, w pomieszczeniu, które niedługo przerobimy na kaplicę