Nigdy nie myślała o sobie…

Niech
będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, życzę Wszystkim jak
najpiękniejszego przeżycia dzisiejszej przepięknej Uroczystości!
Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch
Święty. Amen

Gaudium
et spes! Ks. Jacek

Uroczystość
Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny,

do
czytań z t. VI Lekcjonarza:

Ap
11,19a;12,1.3–6a.10ab;
1
Kor 15,20–26; Łk
1,39–56

CZYTANIE
Z KSIĘGI APOKALIPSY ŚWIĘTEGO JANA APOSTOŁA:

Świątynia
Boga w niebie się otwarła i Arka Jego Przymierza ukazała się w
Jego świątyni. Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta
obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie
wieniec z gwiazd dwunastu.

Ukazał
się też inny znak na niebie: Oto wielki Smok ognisty, ma siedem
głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogon jego
zmiata trzecią część gwiazd z nieba i rzucił je na ziemię. Smok
stanął przed mającą urodzić Niewiastą, ażeby skoro tylko
porodzi, pożreć jej Dziecko.

I
porodziła Syna – Mężczyznę, który będzie pasł wszystkie
narody rózgą żelazną. Dziecko jej zostało porwane do Boga i do
Jego tronu. Niewiasta zaś zbiegła na pustynię, gdzie ma miejsce
przygotowane przez Boga.

I
usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: „Teraz nastało
zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego
Pomazańca”.

CZYTANIE
Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO KORYNTIAN:

Bracia:
Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli.
Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez człowieka
też dokona się zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają,
tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według
własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą
do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia. Wreszcie nastąpi koniec, gdy
przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność,
Władzę i Moc.

Trzeba
bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół
pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

W
tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do
pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i
pozdrowiła Elżbietę.

Gdy
Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko
w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona
okrzyk i powiedziała:

„Błogosławiona
jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona.
A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto,
skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło
się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś,
któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od
Pana”.

Wtedy
Maryja rzekła:

„Wielbi
dusza moja Pana,

i
raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.

Bo
wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.

Oto
bowiem odtąd błogosławić mnie będą

wszystkie
pokolenia.

Gdyż
wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,

święte
jest imię Jego.

A
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie

nad
tymi, którzy się Go boją.

Okazał
moc swego ramienia,

rozproszył
pyszniących się zamysłami serc swoich.

Strącił
władców z tronu, a wywyższył pokornych.

Głodnych
nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.

Ujął
się za swoim sługą, Izraelem,

pomny
na swe miłosierdzie.

Jak
obiecał naszym ojcom,

Abrahamowi
i jego potomstwu na wieki”.

Pismo
Święte w żadnym miejscu nie mówi ani jednego słowa o tym,
że Maryja z duszą i ciałem została wzięta do Nieba – a taką
właśnie prawdę dzisiaj rozważamy i taką tajemnicę dzisiaj
przeżywamy. W ogóle, Pismo Święte nic nie mówi o przejściu
Maryi z tego świata do wieczności. Ukazuje jednak Maryję w
chwale Nieba, jako Niewiastę zwycięską – za pomocą wizji
apokaliptycznej, ukazanej nam w pierwszym czytaniu. Słyszeliśmy
tam, iż świątynia Boga w niebie się otwarła i Arka Jego
Przymierza ukazała się w Jego świątyni. Potem ukazał się wielki
znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej
stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

Za
to w drugim czytaniu, z Listu Apostoła Pawła do Koryntian, imię
ani osoba Maryi w ogóle się nie pojawia, jednak odnajdujemy Ją
jako pierwszą wśród tych, o których Apostoł mówi, że należą
do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia, zaznaczając
wcześniej, że w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz
każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, a
potem właśnie ci, którzy do Niego należą. Nie mamy wątpliwości,
że Maryja należała do nich najbardziej, dlatego chociaż
nie pojawia się Jej imię, to jednak odnajdujemy Ją tutaj.

I
wreszcie Ewangelia, w której Maryja dziś odgrywa główną rolę,
bo słyszymy tam historię Jej odwiedzin u krewnej Elżbiety,
przy czym spotkanie dwóch Niewiast ukazane zostało nie jako
zwyczajne spotkanie dwóch pań, które sobie poplotkowały o tym i
owym przy wspólnej herbacie, ale jako swoistą celebrację
liturgiczną, mającą pewien określony rytuał, a nastawioną
na wspólne wychwalanie Boga.

Już
bowiem pierwsze słowa powitania Maryi i Elżbiety kierują naszą
uwagę na Boga, który w życiu obu tych Niewiast dokonał tak
bardzo wiele. A potem – wspaniały hymn MAGNIFICAT, w którym
Maryja oddaje cześć Bogu za to, że wielkie rzeczy uczynił
[Jej] Wszechmocny, święte
jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia
na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc
swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych
nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim
sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie – jak
obiecał […] ojcom…

Widzimy
zatem, że chociaż Maryja jest obecna na kartach Pisma Świętego,
jest też obecna w dzisiejszej liturgii Słowa – pomimo, że nie ma
wzmianki o Jej przejściu z tego świata – to jednak w żadnym z
tych obrazów nie zauważamy, aby w jakimkolwiek stopniu, choćby
najmniejszym, koncentrowała naszą uwagę na sobie. Nic z
tych rzeczy! Ona w każdym momencie – ale to dosłownie w każdym –
kieruje naszą uwagę ku Jezusowi Chrystusowi.

I
dzisiaj także to widzimy. Począwszy od pierwszego czytania, w
którym Jej postać jawi się jako postać Niewiasty całkowicie
oddanej Bogu i wypełniającej dokładnie Jego wolę, poprzez
drugie czytanie, gdzie choć nie bezpośrednio, ale jednak
dostrzegamy Jej obecność wśród osób najbardziej
zjednoczonych z Jezusem, aż po Ewangelię, gdzie widzimy Ją jako
młodą Niewiastę, wspierającą starszą krewną w znoszeniu
trudów codzienności, a potem – wyśpiewującą wielką chwałę
Bożą.

Zobaczmy
zatem, moi Drodzy: Maryja całą sobą i wszystkim, co robi, co mówi,
co wyśpiewuje – wskazuje na Boga i prowadzi do
Jezusa. Niczym – naprawdę: niczym, najmniejszym nawet gestem,
słowem czy szczegółem – nie zatrzymuje uwagi na sobie!
Naszej uwagi – i swojej uwagi. Dlatego także i Jej przejście z
tego świata do Nieba odbyło się w głębokiej ciszy, w
ogóle nie zostało wspomniane na kartach Pisma Świętego. A
przecież – tak po ludzku patrząc – powinno być wspomniane, bo
w końcu mówimy o odejściu z tego świata jednej z
najważniejszych Osób w historii zbawienia! Czytamy i
dowiadujemy się o śmierci Apostołów, innych postaci biblijnych, a
o Maryi nic. Dlaczego?

Zapewne
właśnie dlatego, że to wpisuje się w owo przeogromne pragnienie
Maryi, aby niczym – naprawdę: niczym, nawet w najmniejszym stopniu
– nie przysłaniać sobą Osoby Jezusa i Jego dzieła!

I
myślę, że gdybyśmy wspomnieli jeszcze kilka wydarzeń z historii Jej
życia, to zobaczylibyśmy, że była w tej postawie bardzo
konsekwentna. Kiedy Jej dwunastoletni Syn został w świątyni
jerozolimskiej i nauczał uczonych starców, a potem stwierdził,
że przecież powinien być w sprawach swego Ojca, to Ona nie
zarzuciła Go swoimi pretensjami, tylko w ciszy serca rozważała,
co chciał Jej powiedzieć. W Kanie Galilejskiej od razu
odesłała właśnie do Niego zakłopotanych gospodarzy wesela z
poleceniem, aby zrobiono wszystko, co tylko On powie. I problem –
jak pamiętamy – został rozwiązany. Przez Jezusa, bo
Maryja pozostała na uboczu… Kiedyś znowu powiedziano Jezusowi, że
Jego Matka i bracia stoją przed domem, w którym nauczał i
uzdrawiał tłumy ludzi, i chcą z Nim pilnie rozmawiać, a On
odpowiedział, że przecież Jego matką i braćmi są ci, którzy
słuchają Jego słowa.

I
jeszcze kilka takich historii moglibyśmy przywołać – tych,
opisanych w Ewangeliach. A ile nie zostało w ogóle zapisanych?…
Maryja naprawdę niczym, w najmniejszym stopniu, nie przysłaniała
Jezusa! Prowadziła ludzi do Niego, sama Go słuchała i za Nim
podążała, sama wiernie wypełniała Jego wolę –
począwszy od chwili Zwiastowania, kiedy wyraźnie powiedziała, że
jest Służebnicą Pana i dlatego gotowa jest na to, by wszystko w
Jej życiu działo się według Jego słowa. Chociaż często
tak wiele z tego nie rozumiała – pozwalała Bogu działać w
sobie i przez siebie. Niczym Boga nie przysłaniała, nigdy nie
koncentrowała uwagi na sobie.

A
przecież mogła! Nie mogła? Pewnie, że mogła! Jako Matka
Bożego Syna, Matka Nauczyciela, który taką furorę robił swoim
nauczaniem i cudami – nie mogła chociaż odrobiny tej chwały i
uznania przypisać sobie? Mogła. Nawet nie jakieś wielkie
uznanie, nie całą chwałę – tylko odrobinę… Nie mogła?
Oczywiście, że mogła. Tak po ludzku nawet powiedzielibyśmy, że
się to Jej należało. Zapewne wielu tak myślało i dzisiaj
myśli. To jeżeli tak jest, że wielu w ten sposób o tym myśli, to
niech to wyrazi w swojej własnej czci, okazywanej Maryi. Bo
Ona sama naprawdę o to nigdy nie dbała. Nigdy Jej na tym nie
zależało.

I
w tej postawie, moi Drodzy, winniśmy Ją naśladować. My wszyscy
bowiem, jak tu jesteśmy – myślę, że nikt nie obrazi się za
takie stwierdzenie – jesteśmy bardzo skoncentrowani na sobie.
Odkrywamy w sobie naprawdę duże pokłady egoizmu,
zapatrzenia we własne „ja”, w swoje osiągnięcia, w swoje
zdanie na każdy temat i w swoją najsłuszniejszą i jedyną rację
w każdej sprawie… Każdy z nas! Nikt z nas – jeśli tak
uczciwie o sobie pomyśli – nie może powiedzieć, że jest od tego
wolny.

I
nie chodzi tu o narzekanie, czy wzajemne tak zwane dołowanie się,
bo wielu z nas wytrwale i odważnie walczy z takim nastawieniem,
wielu z nas naprawdę szczerze stara się odnosić swoje życie do
Boga i poświęcać je dla dobra innych ludzi, angażować
swoje siły, czas, talenty, nierzadko także pieniądze. I to są
wspaniałe postawy, o których długo by mówić.

Ale
czy nawet wtedy nie budzi się w nas poczucie
rozczarowania, żalu, pretensji czy zniechęcenia, kiedy ta nasza
postawa nie zostanie należycie zauważona, doceniona, lub nie
doczekamy się za nią wdzięczności? Jak bardzo często rezygnujemy
wtedy z dobra, które czyniliśmy?…

I
zaznaczmy tutaj, że my naprawdę mamy prawo doczekać się
choćby jednego słowa wdzięczności i mamy prawo liczyć na to, że
osoba przez nas obdarowywana przynajmniej zauważy, że jest
obdarowywana. Kiedy tego nie widzi, kiedy tego nie odwdzięczy
nawet maleńkim słowem – to naprawdę boli. Ale nawet wtedy nie
możemy zniechęcać się do dobra! Nie wolno nam się poddawać,
nie wolno z niego rezygnować. Ludzkie docenienie i wdzięczność
nie może być pierwszą, bądź jedyną motywacją naszego
działania.

A
nigdy tak się nie stanie, jeżeli będziemy wewnątrz własnego
serca stawiali na pierwszym miejscu Boga! I do Niego będziemy
adresowali wszelkie dobro, jakie czynimy innym. Jeżeli ze względu
na Niego będziemy je czynili, a nie dla własnej chwały i
rozgłosu.

Bo
z takiego totalnego skoncentrowania na sobie, moi Drodzy, rodzą się
wszystkie grzechy człowieka. Nie bez powodu pierwszym z siedmiu
grzechów głównych i źródłem wszystkich grzechów jest pycha.
Nasze zapatrzenie w siebie, we własne zdanie, we własne
przekonania, własne dokonania… Nasz egoizm, o którym zwykło się
mówić, że umiera piętnaście minut po śmierci samego
człowieka. Warto zwrócić na to uwagę.

Warto
przyjrzeć się swojej własnej postawie, swojej życiowej filozofii,
swemu nastawieniu do Boga i do ludzi – i zobaczyć, jak to jest
z tym egoizmem: czy z nim walczymy, czy staramy się go
opanowywać, czy może w ogóle go w sobie nie dostrzegamy?… Warto
się nad tym, moi Drodzy, głęboko zastanowić.

I
warto od Maryi uczyć się Jej totalnego zapatrzenia w Jezusa,
podążania za Nim krok w krok, dokładnego słuchania i
wypełniania Jego nauki… A wówczas przekonamy się – patrząc
właśnie na Maryję – że im bardziej człowiek uniża się przed
Bogiem i im bardziej poświęca się bezinteresownie dla innych, tym
bardziej właśnie jest wielki i wzbudza podziw u ludzi. Jeżeli
nawet nie od razu, to po jakimś czasie.

A
im bardziej zabiega o własną chwałę, tym szybciej staje się
przedmiotem kpin i różnych złośliwych komentarzy ze strony
ludzi. Nawet, jeśli ci ludzie z powodu strachu muszą się liczyć z
jego stanowiskiem czy zdaniem – w duchu wcale nie będą go uważali
za autorytet, za kogoś wartościowego. Autorytet w oczach ludzi –
tych po Bożemu myślących – mają ci, którzy zapominając o
sobie, całe swoje życie koncentrują na Bogu i do Niego je
adresują, Jemu je dedykują. Tak, jak Maryja!

W
taki sposób najszybciej osiąga się Niebo…