Idźcie i wy do winnicy!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, bardzo serdecznie dziękuję Wszystkim, którzy różnymi drogami – na żywo, telefonicznie, mailem, smsem – wyrażali swoją życzliwość i pamięć z okazji imienin. Właściwie to te dobre sygnały płyną nieustannie, przez całą noc – do teraz. Naprawdę ogromnie jestem wdzięczny! Wdzięczność tę wyrażam w serdecznej modlitwie oraz we Mszy Świętej, którą w najbliższych dniach odprawię w intencji wszystkich Życzliwych.

Przepraszam za opóźnienie w zamieszczeniu dzisiejszego słówka, ale już zdążyłem być na zastępstwie w Parafii w Łuzkach, za Księdza Tomka Radczuka, zdobywającego w tej chwili szczyt Olimpu! Musiałem nieco wcześniej wyjechać – i już wróciłem.

Zapraszam zatem do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszego dnia. Co Pan konkretnie do mnie mówi? Duchu Święty, przyjdź i rozjaśnij serca i umysły!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 20 Tygodnia zwykłego, rok I,

18 sierpnia 2021.,

do czytań: Sdz 9,6–15; Mt 20,1–16a

CZYTANIE Z KSIĘGI SĘDZIÓW:

Wszyscy możni miasta Sychem oraz cały gród Millo zgromadzili się i przyszedłszy na równinę, gdzie stała stela w Sychem, ogłosili Abimeleka królem.

Doniesiono o tym Jotamowi, który poszedłszy, stanął na szczycie góry Garizim, a podniósłszy głos, tak do nich wołał: „Posłuchajcie mnie, możni Sychem, a Bóg usłyszy was także. Zebrały się drzewa, aby namaścić króla nad sobą. Rzekły do oliwki: «Króluj nad nami!» Odpowiedziała im oliwka: «Czyż mam się wyrzec mojej oliwy, która służy czci bogów i ludzi, aby pójść i kołysać się ponad drzewami?» Z kolei zwróciły się drzewa do drzewa figowego: «Chodź ty i króluj nad nami!» Odpowiedziało im drzewo figowe: «Czyż mam się wyrzec mojej słodyczy i wybornego mego owocu, aby pójść i kołysać się ponad drzewami?» Następnie rzekły drzewa do krzewu winnego: «Chodź ty i króluj nad nami!» Krzew winny im odpowiedział: «Czyż mam się wyrzec mojego soku, rozweselającego bogów i ludzi, aby pójść i kołysać się ponad drzewami?» Wówczas rzekły wszystkie drzewa do ostu: «Chodź ty i króluj nad nami!» Odpowiedział oset drzewom: «Jeśli naprawdę chcecie mnie namaścić na króla, chodźcie i odpoczywajcie w moim cieniu! A jeśli nie, niech ogień wyjdzie z ostu i spali cedry libańskie»”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy.

Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam». Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.

Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: «Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?» Odpowiedzieli mu: «Bo nas nikt nie najął». Rzekł im: «Idźcie i wy do winnicy».

A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: «Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych». Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.

Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: «Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty». Na to odrzekł jednemu z nich: «Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?»

Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi”.

Przypowieść, zawarta w dzisiejszym pierwszym czytaniu, odnosi się do dość skomplikowanej historii, związanej z wyborem kolejnego króla nad Izraelem. Po tę godność zdecydował się sięgnąć nieprawy Abimelek, który dla osiągnięcia swego celu wymordował w jednej chwili siedemdziesięciu swoich braci.

Z tej rzezi ocalał tylko Jotam, który właśnie dzisiaj zwraca się do swoich rodaków z tą opowieścią, mającą poruszyć ich serca i doprowadzić do postawienia sobie konkretnych pytań i znalezienia na nie uczciwej odpowiedzi: Czy aby na pewno dobrze zrobili, zgadzając się na panowanie uzurpatora – mordercy? Czy przypadkiem nie na sobie samych doświadczą „powabu” i „piękna” takiej rośliny, jaką jest oset? I czy aby na pewno w jej cieniu odpoczną od słonecznego skwaru?

Z dalszej lektury Księgi Sędziów dowiemy się, że Abimelek nie nacieszył się swoją władzą zbyt długo, bo w końcu ci sami, którzy go wybrali, przeciwko niemu się zbuntowali i pozbawili nie tylko panowania, ale i życia.

Niemniej jednak, problem, wskazany przez Jotama swoim rodakom, powinien poruszyć także nasze serca i stanowić cenną refleksję, jakimi to kryteriami kierujemy się, kiedy obdarzamy zaufaniem drugiego człowieka, czyniąc go swoim autorytetem i punktem odniesienia? Kto jest dla nas autorytetem? Kto jest tym punktem odniesienia? Komu ufamy, kogo słuchamy, za kim idziemy? Czy przypadkiem nie są to tacy współcześni Abimelekowie – ludzie zupełnie niegodni zaufania? A dokładniej: ludzie niegodni zaufania człowieka wierzącego w Boga? Czy dobrze jest, jeśli człowiek, deklarujący się jako wierzący w Boga, daje łatwy – by nie powiedzieć naiwny – posłuch ludziom wyznającym zupełnie inne zasady? I to tylko dlatego, że są oni sławni i pojawiają się na ekranie telewizora lub laptopa?…

Moi Drodzy, nie da się w tym momencie uniknąć pytania także o nasze wybory polityczne: prezydenckie, sejmowe, samorządowe. Na kogo oddają swe głosy ludzie wierzący? Na kogo ja oddaję swoje głosy? Czy nie na współczesnych Abimeleków? A potem zdziwienie, skąd w naszej politycznej i społecznej rzeczywistości tyle ostu?… Przyczyną tego jest to właśnie, że w swoim myśleniu i działaniu nie kierujemy się Bożymi zasadami, tylko czysto ludzkimi, bardzo często opierającymi się na pierwszym wrażeniu.

W pewnym sensie, z taką sytuacją mamy do czynienia w dzisiejszej Ewangelii. Owszem, powiedzmy sobie jasno, że ze strony nawet katolickiej nauki społecznej, w jej dzisiejszym rozumieniu, postępowanie ewangelicznego gospodarza należałoby uznać za jawną, wręcz skandaliczną niesprawiedliwość! W końcu – jaka praca, taka płaca. W sposób ewidentny ci, którzy pracowali cały dzień, zostali skrzywdzeni.

Chociaż w sensie prawnym – nie ma się do czego przyczepić, przecież o denara umówili się z gospodarzem, czyż nie?… A jednak, nie możemy się zgodzić z takim rozstrzygnięciem.

Natomiast na pewno musimy zauważyć, że mamy tu do czynienia nie z ludzką, ale z Bożą ekonomią. A ta jest zupełnie inna od ludzkiej. Dlatego nie możemy się oprzeć na wspomnianym pierwszym wrażeniu, a wejść ze swoją refleksją głębiej. Mamy bowiem do czynienia z biblijnym obrazem, który ma nam ukazać jakąś Bożą zasadę, Bożą prawdę, a nie stanowi wykładu z ekonomii, czy innych nauk.

Stąd też w tej przypowieści mamy zauważyć troskę Boga o każdego człowieka – troskę, która do ostatniej godziny dnia, a nawet do ostatniej minuty, daje każdemu człowiekowi szansę. Na co? Na to, by wszedł do Bożej winnicy, by zaakceptował Boże zasady, by wkroczył na drogi Boże. Mówiąc krótko – by dał sobie szansę zbawienia! Bo właśnie tym powinniśmy się kierować, kiedy dokonujemy jakichkolwiek wyborów moralnych – zarówno dotyczących naszego życia w sposób bezpośredni, jak i tych, dotyczących go w sposób pośredni, czyli poprzez wybory polityczne: troską o wieczne zbawienie swoje i innych.

Jakimi to zasadami ja osobiście kieruję się przy dokonywaniu swoich codziennych, drobnych, ale i tych wielkich moralnych wyborów? Czy z każdym z nich mógłbym śmiało spojrzeć Jezusowi w oczy?…