Aniele Boży, Stróżu mój…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu wczorajszym imieniny przeżywały:

►Teresa Jaroszuk, posługująca w Kodniu, na furcie, jako Osoba od lat najbardziej zorientowana w funkcjonowaniu Sanktuarium i pobytu w nim Pielgrzymów: Osoba o niezwykłej cierpliwości i dobroci, z którą zawsze dobrze się dogaduje wszelkie sprawy, związane z pobytem moim, albo całej grupy; ale też świetnie rozmawia się o życiu i o wszystkim;

►Siostra Teresa Skorupska, niegdyś Przełożona Sióstr w Miastkowie;

►Siostra Teresa Kurek, obecnie posługująca w Miastkowie, bardzo bliska i życzliwa Osoba;

►Siostra Teresa Jakubowska, posługująca na Syberii, wraz z Księdzem Markiem i tam świętująca swoje imieniny, o czym dowiedzieliśmy się z wczorajszej relacji fotograficznej; Autorka rozważań na naszym blogu, w tym także wczorajszego, za które serdecznie dziękujemy!

Z kolei, dzień dzisiejszy to Święto patronalne wszystkich Sióstr od Aniołów, a więc właśnie Siostry Teresy, ale i Siostry Joanny, i Sióstr posługujących w Tłuszczu – i gdziekolwiek Siostry od Aniołów pełnią swoją posługę. Niech Ich tak wielcy i wspaniali Patronowie – całą swoją Armią – zawsze się Nimi opiekują!

W dniu dzisiejszym także urodziny przeżywa Piotr Antosiewicz, za moich czasów – Prezes Służy liturgicznej w Celestynowie. Życzę Mu, aby zawsze cieszył się z opieki swego Anioła Stróża i pełną garścią korzystał z Jego pomocy.

Wszystkich, wymienionych tu świętujących, zapewniam o modlitwie!

Dołączam do Nich także Julię Paczuską z Siedlec. Przeżywa Ona osiemnaste urodziny i z tej okazji, o godzinie 14:00, w naszym Ośrodku, będę sprawował Mszę Świętą. Julia, wraz z całą Rodziną, bardzo często uczestniczy we Mszach Świętych w naszym Ośrodku, czytając – wraz ze swą Mamą – Boże słowo, śpiewając Psalmy. Dziękując za to zaangażowanie, z całego serca życzę – i o to będę się dzisiaj modlił – aby wytrwale i radośnie, przez całe swoje dorosłe życie, podążała za Jezusem, wsparta wstawiennictwem Matki Najświętszej, otoczona opieką swego Anioła Stróża!

Moi Drodzy, raz jeszcze dziękujemy Ekipie surguckiej za wczorajsze słówko z Syberii, szczególnie – Księdzu Markowi za ciekawe wskazanie sposobu intensywnego i szczerego wyrażania przed Bogiem żalu za grzechy. Wspieramy modlitwą wszelkie działania duszpasterskie, podejmowane tam z takim rozmachem!

Moi Drodzy, od wczoraj, w naszym Ośrodku, sprawowana jest Msza Święta gregoriańska za Księdza Krzysztofa Skwierczyńskiego, zmarłego tak nagle i niespodziewanie – w trakcie głoszenia homilii, w Parafii Bożego Ciała w Siedlcach – Ojca Duchownego Kapłanów naszej Diecezji i naszego diecezjalnego Seminarium. Był On także moim Poprzednikiem w dziele Duszpasterstwa Akademickiego, a miejscem, w którym spowiadał całą armię stałych swoich Penitentów, był nasz Ośrodek. Dlatego z wielką radością i wdzięcznością przyjąłem inicjatywę Weteranów Duszpasterstwa Akademickiego – jak się sami określili – aby taką gregoriankę odprawić. I właśnie wczoraj rozpoczęliśmy.

Tymczasem, przypominam, moi Drodzy – za Księdzem Markiem – o nabożeństwie różańcowym. Dzisiaj także pierwsza sobota miesiąca.

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem, do którego rozważanie przygotował Ksiądz Leszek. Wielkie dzięki za te refleksje!

Zatem – z jakim przesłaniem zwraca się do mnie osobiście Pan? Czego konkretnie ode mnie oczekuję? Jaką wskazuje mi drogę? Duchu Święty, pomóż właściwie odczytać…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wspomnienie Świętych Aniołów Stróżów,

2 października 2021.,

do czytań z t. VI Lekcjonarza: Wj 23,20–23; Mt 18,1–5.10

CZYTANIE Z KSIĘGI WYJŚCIA:

Tak mówi Pan: „Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go i bądź uważny na jego słowa. Nie sprzeciwiaj się mu w niczym, gdyż nie przebaczy waszych przewinień, bo imię moje jest w nim. Jeśli będziesz wiernie słuchał jego głosu i wykonywał to wszystko, co ci polecam, będę nieprzyjacielem twoich nieprzyjaciół i będę odnosił się wrogo do odnoszących się tak do ciebie. Mój anioł poprzedzi cię i zaprowadzi do Amoryty, Chetyty, Peryzzyty, Kananejczyka, Chiwwity, Jebuzyty, i Ja ich wygładzę”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: „Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?”

On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: „Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje.

Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie”.

A OTO SŁÓWKO KSIĘDZA LESZKA:

Zauważmy że, Ewangelia – ogólnie rzecz biorąc – jest trudna i ciężka do zrozumienia… A nawet – można powiedzieć – pełna paradoksów. Jezus na kartach Ewangelii ciągle prosi o pokorę i uniżenie, stale naucza: «Jeśli chcecie być najwięksi, to bądźcie najmniejsi…, bądźcie jak dzieci», albo też: «Pan Bóg pysznym się sprzeciwia, pokornym daje łaskę», lub znowu: «Kto chce zachować życie, straci je, a kto straci życie, zachowa je» – i tak dalej…

W dzisiejszym czytaniu ewangelicznym mamy tego przykład. Oto bowiem Pan Jezus przywołuje małe dziecko i mówi do swoich uczniów: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w Królestwie Niebieskim.

Myślę, że niejednokrotnie zastanawiamy się, dlaczego Pan Bóg stawia przed człowiekiem tak trudne do przyjęcia nakazy. Można je bowiem zrozumieć tak, że mamy nie dbać o siebie, o swoje zdrowie i życie, nie powinniśmy walczyć o swoje należności, nie zabiegać o poważanie czy reputację…

Jednak właściwe zrozumienie słowa Bożego wymaga od nas głębszego zastanowienia się, zamyślenia, refleksji, wspartej modlitwą, dlatego dopiero wtedy, kiedy w taki sposób do niego podejdziemy, wówczas odkryjemy właściwe i jednocześnie głębsze przesłanie, z jakim zwraca się do nas Pan.

A wówczas zrozumiemy, że to dzisiejsze słowo mówi nam, iż – jak najbardziej – musimy dbać o siebie, o swoje ciało, wykształcenie, stosunki międzyludzkie. Tylko trochę na innych zasadach, niż zwykł to widzieć świat. A to dlatego, że Pan Bóg myśli innymi kategoriami.

Wielkość w oczach Bożych jest wtedy, kiedy przyjmujemy postawę dziecka. Bo Bóg wie, że my nigdy nie będziemy wielcy, licząc jedynie na swoje możliwości, nie będziemy wielcy swoją wielkością, a jedynie możemy być wielcy Jego wielkością. Chodzi o to, żeby nie siebie stawiać w centrum i liczyć na własne siły, ale podejmować decyzje zgodne z Bożą wolą, konsultować je z Bogiem, rozmawiać i przez to przede wszystkim odkrywać Jego wolę.

Spójrzmy na małe dzieci: one są całkowicie zależne od swoich rodziców. Nie posiadają niczego, są bezbronne i ufne wobec opiekunów… Dlatego Jezus, stawiając za przykład bezbronne, naiwne, niedoświadczone życiowo dziecko, chce zachęcić człowieka do czerpania garściami z tego, czym sam nas obdarowuje – i do czerpania garściami z nauki, którą nam przekazuje.

Jezusowi chodzi o to, abyśmy jak dziecko podporządkowali się swojemu Ojcu i szukali tylko u Niego pomocy i wsparcia, konsultując swoje życiowe wybory – byśmy z Bogiem szukali przepisu na życie. Szukali pomocy w każdej sytuacji życiowej, wyciągali ręce przede wszystkim w chwilach trudnych, kiedy coś nam nie wychodzi – byśmy szczególnie wtedy mówili: „Panie pomóż mi! Ja już nie daję rady, pogubiłem się… Nie rozumiem…” Byśmy nie bali się pytać, co mamy zrobić, jak postąpić , jak rozwiązać dany problem…

Na przykładzie takiej postawy zawierzenia, Jezus w dzisiejszym czytaniu ewangelicznym ukazuje wielkość uniżenia i pokory – uniżenia, które jest przepustką do pięknego życia! Takiego, w którym wszystko – bez znaczenia, czy to trud, czy radość – będzie odbierane jako łaska, jako dobro, które Pan stawia nam na drodze do osiągnięcia celu, którym jest Niebo, wieczna szczęśliwość.

Chodzi o świadomość, że tylko przy współpracy z Panem Bogiem jesteśmy w stanie dokonać wielkich rzeczy, a gdy przyjdzie jakaś pokusa, będziemy w stanie szybko zawołać do Boga i prosić o Jego wsparcie, o światło Ducha Świętego, o pomoc Świętego Michała Archanioła i swoich Aniołów Stróżów. Pan Bóg daje nam do dyspozycji cały Dwór Niebieski, wszystkich Świętych i Błogosławionych, naszych Aniołów Stróżów. Oni tylko czekają na nasze westchnienia…

Bo przecież każdy z nas otrzymał – jako dar – swojego Anioła Stróża, który wraz z Bogiem planuje nasze życie, wyciąga pomocne ręce i zwraca uwagę, byśmy byli uważni na zło. A kiedy zbytnio wpatrujemy się w ziemską doczesność, Anioł upomina nas i wskazuje, gdzie powinniśmy kierować nasze spojrzenia, byśmy mogli w wieczności – tak jak On – wpatrywać się w Oblicze Boga. Jakże często zapominamy iż mamy takiego Opiekuna u swojego boku…

Dziś jest wspomnienie Świętych Aniołów Stróżów, a więc może warto odnowić znajomość ze swoim Aniołem Stróżem, porozmawiać z Nim, podziękować, poprosić o dalszą opiekę. On, chociaż niejednokrotnie jest przez nas zaniedbywany, ciągle wiernie przy nas trwa i nas broni… I tak będzie do końca naszego życia, bo taką misję otrzymał od Pana Boga.

Kiedyś zapewne będzie nam dane zobaczyć Go twarzą w twarz i odkryć, jak wielkie rzeczy dla nas uczynił, jak wiele mu zawdzięczamy, od jakich niebezpieczeństw i zasadzek zostaliśmy uchronieni… Dziś jeszcze tego nie rozumiemy, dziś nie wszystko jest dla nas jasne. Dlatego tym bardziej spróbujmy otworzyć się na współpracę i prośmy o łaskę głębszego poznania i przyjaźni ze swoim Aniołem Stróżem.

W kontekście dzisiejszych rozważań zastanówmy się, jak wygląda moja i Twoja wiara? Jak wygląda nasza relacja z Bogiem, wierność powołaniu, ideałom, przykazaniom?… Czy z dziecięcą ufnością trwamy przy tych zasadach, które zostały nam przekazane na kartach Ewangelii, czy może balansujemy, jak łódź na falach, w zależności od kierunku wiatru?

Dlaczego brakuje nam pokory i uniżenia? Dlaczego tak łatwo odchodzimy od tego, co jest najważniejsze? Dlaczego ciągle gonimy za tym, co kruche i nic nie warte, przez co wpadamy w pułapkę szybkiego życia, ulegamy złu i dajemy się okradać z tego, co najcenniejsze? Bo – niestety – kiedy nie mamy już czasu i sił na modlitwę, karmienie się słowem Bożym, zaniedbujemy Eucharystię, wtedy zaczyna się Sodoma i Gomora.

Jezus mówi, że mamy się odmieniać, zwraca nam uwagę, napomina – prosi, abyśmy zostawili swoją przeszłość, spojrzeli na teraźniejszość, na ten moment, w którym obecnie jesteśmy i pracowali nad sobą. Pan daje nam czas. Wykorzystajmy go jak najlepiej!

Piękny Psalm 131 niech będzie dla nas drogowskazem stawania się «jak dziecko»:

Panie, moje serce się nie pyszni
i oczy moje nie są wyniosłe.
Nie gonię za tym, co wielkie,
albo co przerasta moje siły.
Przeciwnie: wprowadziłem ład
i spokój do mojej duszy.
Jak niemowlę u swej matki,
jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza