Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywają:
►Arcybiskup Andrzej Dzięga – przed laty Dziekan Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji KUL, a w tym czasie: mój Profesor i Promotor drugiej mojej pracy magisterskiej, z prawa kanonicznego;
►Ksiądz Andrzej Polak, który jako starszy Kolega wprowadzał mnie w arkana życia seminaryjnego;
►Ksiądz Andrzej Szpura – Kolega z jednego liceum i z jednej miejscowości; także: wczorajszy Jubilat;
►Ksiądz Andrzej Witkowski – były Proboszcz mojej rodzinnej Parafii.
Rocznicę ślubu przeżywają natomiast Państwo Marta i Dawid Błaszczakowie, także z Białej Podlaskiej.
Urodziny zaś przeżywa Grzegorz Pałyska, należący w swoim czasie do Wspólnoty młodzieżowej w Trąbkach.
Urodziny przeżywa dzisiaj także Prezydent Polski, Andrzej Duda.
Wszystkim świętującym życzę, aby swoją modlitwą i przykładem życia – jak dzisiejszy Patron – jednoczyli ludzi z Bogiem i ludzi pomiędzy sobą! Zapewniam o swojej modlitwie w tej intencji!
Moi Drodzy, dzisiaj u mnie – dyżur w gmachu na ulicy Prusa. A o godzinie 18:00, w Katedrze siedleckiej – Msza Święta w intencji naszej Społeczności Akademickiej, z okazji jutrzejszego święta Uczelni. Mszy Świętej będzie przewodniczył Biskup Kazimierz Gurda, Pasterz naszej Diecezji, z udziałem Senatu Uczelni, występującego w strojach galowych. Na mojej głowie jest przygotowanie oprawy liturgicznej tej uroczystości. Póki co, wszystko dopięte na ostatni guzik.
Zresztą, nie może być inaczej, jeżeli nad całością uroczystości – i w tej części liturgicznej, i w tej na Uczelni – czuwa nieoceniona i niezastąpiona Pani Doktor Beata Czeluścińska, która już od niemal czterdziestu lat tworzy dobro naszej Uczelni, pracując w jej Rektoracie. Wielkie dzięki Pani Doktor za Jej troskę, zapobiegliwość i świetne koordynowanie nawet dużych przedsięwzięć.
A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Co dziś mówi do mnie osobiście Pan? Jakich konkretnych wskazań właśnie mi udziela? Duchu Święty, podpowiedz…
Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen
Gaudium et spes! Ks. Jacek
Święto Świętego Andrzeja Boboli,
Kapłana i Męczennika, Patrona Polski,
16 maja 2023.,
do czytań z t. VI Lekcjonarza:
Ap 12,10–12a; 1 Kor 1,10–13.17–18; J 17,20–26
CZYTANIE Z KSIĘGI APOKALIPSY ŚWIĘTEGO JANA APOSTOŁA:
Ja, Jan, usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo strącony został oskarżyciel naszych braci, który dniem i nocą oskarża ich przed naszym Bogiem. A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali życia aż do śmierci.
Dlatego radujcie się, niebiosa oraz ich mieszkańcy”.
ALBO:
CZYTANIE Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO KORYNTIAN:
Upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli.
Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. Myślę o tym, co każdy z was mówi: „Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa”. Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni?
Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża. Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia.
SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
„Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.
Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.
Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.
Dzisiejszy nasz Patron, Święty Andrzej urodził się 30 listopada 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, bardzo przywiązanej do religii katolickiej. Nauki humanistyczne wstępne i średnie – wraz z retoryką – Andrzej pobierał w jednej ze szkół jezuickich, prawdopodobnie w Wilnie, w latach 1606–1611. Tu opanował sztukę wymowy i posiadł doskonałą znajomość języka greckiego, co ułatwiło mu w przyszłości rozczytywanie się w pismach greckich Ojców Kościoła i dyskusjach z teologami prawosławnymi.
Dnia 31 lipca 1611 roku, w wieku lat dwudziestu, wstąpił do jezuitów w Wilnie, gdzie 12 marca 1622 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po święceniach był rektorem kościoła, kaznodzieją, spowiednikiem, misjonarzem ludowym i prefektem bursy dla ubogiej młodzieży w Nieświeżu. Jako misjonarz, Andrzej obchodził zaniedbane wioski, chrzcił, łączył pary małżeńskie, wielu grzeszników skłonił do Spowiedzi, nawracał prawosławnych.
W latach 1624–1630 kierował Sodalicją Mariańską mieszczan, prowadził konferencje z Pisma Świętego i dogmatyki. Wreszcie został mianowany rektorem kościoła Świętego Kazimierza w Wilnie. Następnie pracował kolejno w Bobrujsku, Połocku, Warszawie, Łomży, w Wilnie i w Pińsku.
Z relacji jemu współczesnych wynika, że Andrzej był skłonny do gniewu i zapalczywości, do upierania się przy własnym zdaniu, a do tego jeszcze niecierpliwy! Jednak świadectwa przełożonych, zostawione na piśmie, podkreślają, że pracował nad sobą, że miał wybitne zdolności, był dobrym kaznodzieją, miał dar obcowania z ludźmi. Wytrwałą pracą nad sobą doszedł do takiego stopnia doskonałości chrześcijańskiej i zakonnej, że pod koniec życia powszechnie nazywano go świętym. Dzięki współpracy z Bożą łaską potrafił wznieść się ponad przeciętność, na wyżyny heroizmu!
Przez całe swe pracowite życie Andrzej wyróżniał się żarliwością o zbawienie dusz. Dlatego był niezmordowany w głoszeniu kazań i w spowiadaniu. Mieszkańcy Polesia żyli wówczas w wielkim zaniedbaniu religijnym. Szerzyła się ciemnota, zabobony, pijaństwo. Andrzej chodził po wioskach – od domu do domu – i nauczał. Nazwano go apostołem Pińszczyzny i Polesia. Nawrócił wielu prawosławnych. Jego gorliwość, którą najlepiej określa nadany mu przydomek „łowcy dusz” – tak zwanego „duszochwata” – stała się powodem wrogości ze strony prawosławnych. W czasie wojen kozackich przerodziła się wręcz w nienawiść i miała tragiczny finał.
Pińsk jako miasto pogranicza, był w tamtym okresie często miejscem walk i zatargów. Do roku 1657 był w rękach polskich i jezuici mogli tu w miarę normalnie pracować. Ale już w tym właśnie roku wkroczyli Kozacy. Najbardziej zagrożeni jezuici – wśród nich nasz Patron – ratowali się ucieczką. Udawało się to do czasu, kiedy pod wsią Mogilno Andrzeja pochwycił oddział żołnierzy.
Wtedy zdarto zeń suknię kapłańską i na pół obnażonego zaprowadzono pod płot, gdzie przywiązanego do słupa, zaczęto bić nahajami. Kiedy ani namowy, ani krwawe bicie nie złamało kapłana, aby się wyrzekł wiary, oprawcy ucięli świeże gałęzie wierzbowe, upletli z niej koronę na wzór Chrystusowej i włożyli ją na jego głowę. Zaczęto go policzkować, aż wybito mu zęby, wyrywano mu paznokcie i zdarto skórę z górnej części ręki. Przywiązano go wreszcie do konia, za którym musiał biec, popędzany kłuciem lanc.
Nie sposób nawet opisywać okrucieństw, których doznał potem nasz Patron, ale trzeba powiedzieć, iż były to wyjątkowo wymyślne i straszne tortury, między innymi – odzieranie ze skóry i przypalanie ogniem. Ostatecznie, zamęczony został 16 maja 1657 roku, w Janowie na Polesiu.
I tak, jak za życia zmieniał miejsca swojej działalności, tak i po śmierci – z powodu różnych uwarunkowań historycznych, jak chociażby kasata jezuitów – jego ciało zmieniało miejsce spoczynku. A spoczywało i w Pińsku, i w Moskwie (w muzeum medycznym…); następnie w Kaplicy Świętej Matyldy na Watykanie, a wreszcie w Warszawie, w kościele jezuitów, gdzie znajduje się do dziś. Andrzej Bobola został beatyfikowany 30 października 1853 roku, zaś kanonizowany 17 kwietnia 1938 roku, w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, przez Papieża Piusa XI.
W kwietniu 2002 roku, Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, przychylając się do prośby Prymasa Polski, Kardynała Józefa Glempa, nadała Świętemu Andrzejowi Boboli tytuł drugorzędnego Patrona Polski.
Natomiast z okazji trzechsetnej rocznicy śmierci naszego Patrona, Papież Pius XII wydał jemu poświęconą encyklikę: „Invicti athletae Christi”, w której między innymi napisał:
„Życie Andrzeja Boboli jaśniało blaskiem prawdziwej wiary. Jej moc, mająca swe źródło w Bożej łasce, rozwijała się i wzrastała z biegiem lat, ozdabiała go szczególnie i uczyniła niezłomnym w obliczu męczeństwa. […] Z głębi duszy przyjmował wszystko, co Kościół katolicki naucza i każe czynić, i całym sercem do tego się przykładał. Już w młodości tłumił w sobie burzące się złe skłonności, które po nieszczęsnym upadku Adama tak bardzo targają naszą ludzką naturą – przeciwstawiał się im oraz je ujarzmiał, a także usilnie wyrabiał w sobie chrześcijańską postawę i cnoty.
Płonął wielkim umiłowaniem Boga i bliźnich. Gdy tylko mógł, spędzał długie godziny przed Najświętszym Sakramentem i wedle sił wspierał wszelką nędzę i wszelkie potrzeby. Boga miłował ponad wszystko i […] szukał jedynie chwały Bożej. Nic zatem dziwnego, że ten bojownik Chrystusa, wyróżniający się takimi przymiotami ducha, tyle zdziałał, i że jego praca apostolska przyniosła tak wiele zbawiennych owoców. Bo gdy został kapłanem, oddał się cały pracy apostolskiej i jako wędrowny misjonarz nie szczędził sił w głoszeniu prawdziwej wiary, która przynosi owoce dobrych uczynków.
Ów niestrudzony wyznawca Chrystusa sam żył tą wiarą i za nią oddał w ofierze własne życie. Przerazić może wspomnienie okrutnych cierpień, które zniósł nieustraszony w wierze polski Męczennik, a świadectwo przez niego złożone zalicza się do najszlachetniejszych wśród tych, które sławi Kościół.
Dzisiaj również religia katolicka jest w świecie wystawiona na ciężką próbę i ze wszelkich sił trzeba jej strzec, głosić ją i szerzyć. Wiele tu trzeba przezwyciężyć trudności i wiele ofiar ponieść, nie godzi się jednak od nich uchylać, bo chrześcijanin ma być niezachwiany w działaniu i w przeciwnościach. Ale Bóg stokrotnie mu to wynagrodzi szczęśliwością wiecznego życia.
Jednakże, jeżeli istotnie chcemy mężnie dążyć do doskonałości chrześcijańskiej, wiedzmy, że i ona jest swoistym męczeństwem. Bo nie tylko przez rozlanie krwi dajemy Bogu dowód naszej wiary, ale i przeciwstawiając się powabom grzechu i oddając się całkowicie i wielkodusznie Temu, który jest naszym Stwórcą i Zbawcą, a który będzie kiedyś w niebie naszą nieprzemijającą radością.
Niech więc będzie nam przykładem męstwo Andrzeja Boboli. Bądźmy – jak on – ludźmi niezwyciężonej wiary, zachowajmy ją i brońmy z całą mocą! Niech i nam się udziela jego gorliwość apostolska i niech każdy według swoich sił i możliwości przyczynia się do umocnienia i szerzenia królestwa Chrystusowego na ziemi.” Tyle Papież Pius XII.
A my, słuchając Bożego słowa, przeznaczonego na dzisiejsze święto w liturgii Kościoła – w kontekście historii życia i męczeństwa Patrona dnia dzisiejszego, a szczególnie jego starań o jedność między wyznawcami Chrystusa – także podejmujemy refleksję nad sprawą jedności. Właśnie dzisiaj, w tym obecnym czasie, który wręcz łaknie i pragnie jedności, w którym jedność jest towarem naprawdę deficytowym! A przecież jest ona – dla wyznawców Jezusa Chrystusa – czym oczywistym i podstawowym, czymś wręcz fundamentalnym!
Dlatego w dzisiejszej Ewangelii modli się do swego Ojca w Niebie: Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.
Zacytowaliśmy tu sobie trzy zdania – oczywiście, według polskiego tłumaczenia – a nich tak wiele razy pojawia się słowo: jedno. Zobaczmy: aby wszyscy stanowili jedno; czy też: aby i oni stanowili jedno w Nas; albo: aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy; a także: oby się tak zespolili w jedno…
Następne zdania dzisiejszej Ewangelii, chociaż wprost nie zawierają tego słowa, to jednak też o jedności mówią: o byciu razem Ojca z Synem oraz o byciu uczniów Jezusa razem z Nim tam, gdzie On przebywa z Ojcem. Mówimy zatem już o tej najpełniejszej, najdoskonalszej, a tym samym – najpiękniejszej jedności. Zanim się ją jednak osiągnie, trzeba podjąć – tu, na ziemi; tu i teraz – wysiłek w kierunku jej budowania.
O tym mówią dwa czytania, poprzedzające Ewangelię, z których w liturgii wybieramy jedno. My jednak, dla potrzeb tego rozważania, zwrócimy uwagę na oba. Bo pokazują one dwa konkretne sposoby budowania jedności między nami i między nami a Bogiem.
Pierwszy z tych sposobów wskazany jest w pierwszym z zaproponowanych czytań. To pokonanie pokus złego ducha! W apokaliptycznym obrazie pokonania szatana przez Jezusa odczytujemy przypomnienie i wezwanie do tego, abyśmy mocą Jezusa, mocą Jego zbawczej Ofiary – bo przecież nie swoją własną mocą – zdecydowanie odsuwali od siebie wszelkie diabelskie podpowiedzi i propozycje. Bo tak, jak każde zło, tak też zło wszelkich podziałów bierze się właśnie z tego jednego, zatrutego źródła: od szatana!
Dlatego tak, jak Jezus zdecydowanie go pokonał, tak i my mamy zdecydowanie odsuwać od siebie wszelkie jego podszepty, a chociażby te, które będą nam podpowiadały, że to my jesteśmy najlepsi i najmądrzejsi na świecie, inni to się w ogóle nie liczą i nic nie znaczą, a do tego to pewnie jeszcze na nas czyhają i chcą nam zaszkodzić, chcą nam zrobić na złość… To również wszelkie podszepty, wzmagające w nas zazdrość wobec innych.
Jeżeli tym podpowiedziom ulegniemy, to nie będzie mowy o żadnej jedności – tak, jak to zresztą (niestety!) tyle razy miało miejsce w przeszłości.
I dlatego w drugim z dzisiejszych czytań, z Listu Pawła do Koryntian, odnajdujemy bardzo wyraźną podpowiedź, jak owe niedobre zapędy hamować, a budować jedność trwałą i mocną. Na przykładzie konkretnej problematycznej sytuacji, o rozwiązanie której Paweł został poproszony, widzimy, jakich to argumentów Apostoł używa, aby przekonać chrześcijan – swoich uczniów i współwyznawców – do pokonywania własnych ambicji i niemądrych zachowań, które tak bardzo burzą jedność w tej młodej Wspólnocie!
Tak, to musimy podkreślić: we wspólnocie Kościoła, która dopiero co powstała. Z jednej strony wielki entuzjazm i radość, zapał do wiary i gorliwość – a z drugiej już niezgoda i wyliczanie: Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa. Przecież wszyscy «są Chrystusa»! Paweł też! Jak jednak łatwo posiać ziarna niezgody…
I dlatego także my wszyscy – każda i każdy z nas, indywidualnie i osobiście – pomni na te słowa przestrogi Apostoła Pawła, pomni także na słowa z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła, a wreszcie: pomni na to, co spotkało Andrzeja Bobolę, Patrona dnia dzisiejszego, a więc na to wszystko, co musiał on znieść i wycierpieć dla potwierdzenia prawdziwości swoich słów i działań – my także róbmy wszystko, co w naszej mocy, aby nie ulegać chwilowym zachciankom, złym humorom czy nastrojom; nie przykładać ucha do każdej plotki, czyjejś opinii, czy sugestii, bo to wszystko bardzo uderza w jedność.
Szukajmy natomiast na każdym kroku okazji i możliwości, aby jednoczyć ludzi we wspólnym, dobrym działaniu. A słuchając słów Jezusowej Ewangelii, weźmy sobie do serca tę prawdę, że jedność jest nade wszystko darem Bożym! Owszem, potrzebne są także nasze wysiłki i nasze starania, ale one wszystkie mają być znakiem naszej współpracy z łaską Bożą, o którą codziennie powinniśmy się modlić.
Dlatego módlmy się – do Jezusa i razem z Jezusem – o łaskę jedności!
