Przed kapłaństwem klękam

(J 13,1-15)
Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: Panie, Ty chcesz mi umyć nogi? Jezus mu odpowiedział: Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później będziesz to wiedział. Rzekł do Niego Piotr: Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał. Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną. Rzekł do Niego Szymon Piotr: Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę. Powiedział do niego Jezus: Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy. Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: Nie wszyscy jesteście czyści. A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem.

Pozdrawiam z Syberii.

Dziś Wielki Czwartek – dzień ustanowienia Sakramentów Eucharystii i Kapłaństwa. Dla rozmyślania o Eucharystii, z całym, z najwyższym szacunkiem dla niej, mamy Boże Ciało i wiele innych możliwości. Dlatego też dziś, moja myśl idzie – biegnie do wieczernika, jako do źródła mojego kapłaństwa.

I dziś nie chcę pisać do Was, chcę pisać do siebie, chcę podzielić się z Wami swoim rozmyślaniem, swoją refleksją o kapłaństwie.

Myśmy już Mszę Krzyżma mieli we wtorek – ze względu na odległości u nas tak jest zawsze. Odnowiłem więc z wielką radością przyrzeczenia kapłańskie.

Chcę kontynuować, jestem gotów służyć.

Ciągle w Wielki Czwartek myślą wracam do wiersza ks. Twardowskiego, czasem wydaje się, że to są mistyczne teksty, do których się wraca, które żyją w pamięci…

Własnego kapłaństwa się boję,
własnego kapłaństwa się lękam
i przed kapłaństwem w proch padam,
i przed kapłaństwem klękam
W lipcowy poranek mych święceń
dla innych szary zapewne –
jakaś moc przeogromna
z nagła poczęła się we mnie.
Jadę z innymi tramwajem –
biegnę z innymi ulicą –
nadziwić się nie mogę
swej duszy tajemnicą.

O tym, że z każdym rokiem bardziej boję się swojego kapłaństwa, a raczej odpowiedzialności przed Bogiem za ów wielki dar, pisałem już rok temu. Jest to jak najbardziej aktualne i teraz.

I jeszcze można dodać, że rzeczywiście, w takie dni jak dzisiaj – Nadziwić się nie mogę swej duszy tajemnicą.

Dziękuję Ci Boże za ten dar, dziękuję za zaufanie…

Przepraszam Cię Panie, że tak często nie dorastam do tego daru, tej tajemnicy…

Proszę Cię Panie, prowadź mnie.

Ostatnio jakoś mocno w modlitwie widzę rolę dwóch słów, które chcę także powiedzieć Bogu w odniesieniu do mojego kapłaństwa…

Oddaję – Tobie Panie oddaję, zawierzam, moje kapłaństwo, moją posługę, moje serce, też i moje zaniedbania, a może i grzechy. Oddaję i ten strach przed odpowiedzialnością przed Tobą za dar kapłaństwa. Kapłańskie serce i wszystko co z tym związane – oddaję!

Zapraszam – Ciebie Panie zapraszam, do mojego życia, do mojego serca. Bądź tam zawsze, rób co chcesz, posługuj się. Niech to będzie Twój dom – zapraszam!

Panu Bogu dziękuję za Kościół, za Papieży. Dzięki nim, dzięki ostatnim wydarzeniom Pan pokazuje mi dwa najważniejsze wymiary kapłaństwa.

Benedykt XVI odszedł, odsunął się, aby służyć Kościołowi modlitwą. Od czasu kiedy to powiedział, ta myśl nie daje mi spokoju, jest moim natchnieniem, drogowskazem, pomocą. Dziękuję Ojcze Święty, za tę myśl, za przykład, że służyć, nie znaczy tylko działać, pracować… Być kapłanem nie znaczy tylko zapracowywać się, biegać, robić. Służyć, być kapłanem, to też, to nade wszystko modlić się – służyć Kościołowi swoją modlitwą.

Franciszek przyszedł, nastał, i zwrócił uwagę na służbę, służyć biednym i to co dziś czytamy w Ewangelii – umywać nogi, zadanie, rola sługi, niewolnika, gest miłości. Przyznam, że już denerwowały mnie mass media, kiedy co drugie zdjęcie kardynała Bergoglio to było zdjęcie, jak komuś myje nogi. To jest gest, znak, symbol, tego nie może być za dużo. Natomiast za dużo nigdy nie będzie tego, co ten znak oznacza – służby.

I kiedy tak dziś rozmyślam – jak mogę służyć, przed jaką służbą Pan mnie stawia, jakiej wymaga, to bardziej widzę to, w czym wyraża się kapłaństwo, co jest istotą Kościoła i kapłaństwa – głosić Boże słowo i sprawować sakramenty.

Oprócz tego, aby zajmować się dobroczynnością, fizyczną pomocą biednym, jeszcze większy głód i potrzebę widzę, aby człowiekowi pokazać drogę, podtrzymać na duchu, wlać w serce nadzieję, być z nim, aby nie czuł się samotnym, doprowadzić go do jego osobistego spotkania z Chrystusem.

Biedni, którym pomoc wyrażona jest w uczynkach miłosiernych względem duszy.

Służyć takim biednym, którzy czują się tak biednymi, którzy uznają swoją biedę, którzy po taką pomoc do nas, do mnie przychodzą.

To takie moje dzisiejsze rozmyślania, bez ładu i składu…

A teraz zwracam się do Was:

Módlcie się za mnie grzesznika…

Módlcie się za nas kapłanów…

Pozdrawiam.