Lud o twardym karku…

Zabójstwo to zabójstwo bez względu na fakt jego mentalnej deprecjacji. Zadziwiające, że polikwidowano w tak "postępowych" społeczeństwach kary śmierci dla zwyrodnialców, a tak bezboleśnie przychodzi ludziom godzić się z wyrokami śmierci na życiach bezbronnych i niewinnych….

Owszem, ale z przeproszeniem co ma piernik do wiatraka? Są ludzie którzy mordują innych ludzi i mam wchodzić w ich buty, żeby zrozumieć dlaczego to zrobili? Różne mogą być powody zabójstwa co nie zmienia faktu, że zabójstwo to zabójstwo. Spróbuj wejść w buty kobiety lub mężczyzny, którzy nie zdecydowali się na zabójstwo dziecka eugeniczną metodą, a zdecydowali się przyjąć to, co los im dał i nie narzekają na krętą i cieżką ścieżkę życia, ale w trudach codzienności dają z siebie tyle codziennej miłości ile są w stanie dać swojemu niepełnosprawnemu dziecku.

Wiesz co na pewno i są takie rodziny które dają rade które kochają swoje niepełnosprawne dzieci i walczą nie mówię ,że nie ale i są ludzi którzy żałują tego,że ich dziecko jest upośledzone,że nie mogą wyjść z nimi chociaż na głupi spacer z domu,że brakuje im na leki i,że ich dziecko przez to co jo spotkało tylko cierpi a oni nie mają siły albo pomocy znikąd a jak mają to jest ona po prostu tak mała,że nie widoczna.I masz rację okna życia są i są potrzebne nawet bardzo.A co twojego stwierdzenia na temat ludzi zdegradowanych do poziomu ameby to powiem Ci tak może gdyby,ktoś kiedyś dał im dobry przykład może by tego nie było może gdyby,ktoś za czasów kiedy był czas by pokazał im,że tak nie musi być by tak nie było.A może danej osobie w ciąży by wystarczył psycholog jakaś życzliwa osoba i może by nie usunęła nie porzuciła dziecka na śmietnik.Najlepiej uznać,że skoro zabiła to trzeba ją też zabić,śmierć za śmierci.Tylko gdzie w tym wszystkim jest wiara bo skoro Bóg uczy nas przebaczać to powinniśmy przebaczyć a nie skazywać kogoś na śmierć powinniśmy mu się pomóż podnieś a nie pogrzebać go jeszcze bardziej,każdy ma prawo na zmiany i każdy zasługuje na drugą szanse tylko ci co uważają,że są wyżej jej nie dają.M

"Najlepiej uznać,że skoro zabiła to trzeba ją też zabić,śmierć za śmierci" – nie! Wiem – i pisałem o tym – że przyczyn doprowadzających do tragedii może być dużo i są różne, chociaż najczęściej powiązane są z egotycznym strachem. Nie pisałem o ludziach sprowadzonych do poziomu ameby, ale w jaskrawy sposób przedstawiłem ich zaburzenie emocjonalne i chorobę sumienia. Człowiek to człowiek. No, chyba, że jakiś pan "lekarz" lub sędzia albo sędzina stwierdzi inaczej i uzna, że człowiek w 24 tygodniu życia to jednak nie człowiek i można go zabić – tylko wówczas kto? A jeśli jest to człowiek, to dlaczego za zabicie z premedytacją innego człowieka odpowiada się przed sądem, a za zabicie człowieka, którego od "człowieczeństwa" dzieli tylko cienka warstwa kobiecego ciała – już nie? Dlaczego za morderstwo kobiety w ciąży nie odpowiada się jak za podwójne morderstwo? Nienarodzone dziecko w mentalności zbiorowej współczesnych barbarzyńskich społeczeństw i ich systemów prawnych nie istnieje!!! I to jest podstawa problemu. To co zrobiono ze świadomością ludzi, kiedy przez dziesiątki lat wpajano im, że aborcja to coś na rodzaj wizyty u dentysty, a sprawa jest na tyle ważna co splunięcie. To jest zgroza i nad tym należy się zastanawiać – i jak to zmieniać w świecie, który pod płaszczykiem "postępu", "wolności wyboru", "humanizmu", "znoszenia kary śmierci", "praw człowieka", "praw zwierząt" czy tzw. "prawa kobiety o decydowaniu o swoim życiu" (a przy okazji o życiu lub odebraniu życia dziecku) jednocześnie jest cywilizacją śmierci (JP II), w której nienarodzone dzieci nie ma żadnych praw i bez wyroków sądowych są mordowane przemysłowo, często "na życzenie", a zaczynają nie mieć również praw ludzie starzy i ciężko chorzy. Jak daleko jeszcze? Czy w niedalekiej przyszłości będą mordowani garbaci lub kulawi? A może ci, co maja jasne lub ciemne włosy albo których imiona są na R lub M?

Nie wiem Aniu, czy można być tego pewnym, chyba, że już się to zrobiło. Ja również mogę wyobrazić sobie sytuacje, w których mógłbym zadać komuś śmierć – są to tylko takie przypadki, w których ratowałbym inne życie lub bronił domu, ojczyzny…. ale czy stając oko w oko z taką sytuacją byłbym w stanie kogoś zabić? Nie wiem. Do tej pory Bóg oddalał ode mnie aż takie dylematy. Jedno wiem: jestem w stanie skutecznie stanąć w czyjejś obronie.

Nawiązując do wypowiedzi Roberta "Jedno wiem: jestem w stanie skutecznie stanąć w czyjejś obronie." niestety nie mogę powiedzieć tego o sobie, bo ja lękam zwrócić się uwagi np. gdy młodzież bardzo wulgarnie się odzywa się w autobusie. Miałam również zdarzenie poważniejsze, które pokazało mi że strach mnie kompletnie paraliżuje.
Wracałam kiedyś o zmroku z kościoła główną ulicą oświetloną, jak to mam w zwyczaju modliłam się na różańcu. Przede mną szła jakaś kobieta jakieś 5m. W pewnej chwili poczułam "ciarki" na plecach i obleciał mnie strach. Usłyszałam za sobą czyjeś dość energiczne kroki. Ścisnęłam torebkę i zwolniłam kroku, by ten ktoś mnie wyprzedził. Niedaleko było przejście przez skrzyżowanie, ze światłami. Młody mężczyzna minął mnie, przyśpieszył kroku, gdy zbliżał się do idącej przede mną kobiety, wyrwał jej torebkę i uciekł, biegnąc przez czerwone światła i zbiegł w czeluściach ciemności za budynkiem za skrzyżowaniem. Moja reakcja: przez tą pierwszą, decydującą chwilę stanęłam jak wryta, nie wydając żadnego głosu…potem doszłam do kobiety i rozmawiałam o zdarzeniu, przeszłyśmy skrzyżowanie i uzmysłowiłyśmy sobie, że nawet nie będziemy szukać porzuconej torebki gdzieś w krzakach za którymi znikł złodziej. Analizowałam swoje zachowanie, swoją reakcję na konkretną sytuację, byłam zaszokowana swoim zachowaniem, bo rozumowo wydawało mi się że zrobiła bym inaczej a w sytuacji stresu, zupełnie inaczej :(. Nie jestem pewna swoich zachowań na 100%.

Dokładnie Anno – nigdy nie możemy być pewni swoich zachowań w realnych sytuacjach na 100%, tak jak często to bywa w teoretycznych rozmowach. Strach przed czymś bardzo często paraliżuje. Myślę, że w sytuacji, którą opisałaś nie było nic złego – to normalne. Ważne, że zaczęłaś rozmawiać z ofiarą rabunku i nie odwróciłaś się na pięcie byle dalej od miejsca zdarzenia i ofiary. W jakiejś formie wyciągnęłaś pomocną dłoń – i to jest najważniejsze. Obecnie ludzie najczęściej odwracają głowy….. Ale są też sytuacje, kiedy można dostać skrzydeł i do głowy by nam nie przyszło, że jesteśmy w stanie zrobić coś takiego, co zrobiliśmy. Ja napisałem o sobie tylko tyle, na ile się sprawdziłem w pewnych konkretnych sprawach. Niemniej to również nie oznacza, że np. przy innych zmiennych zewnętrznych również bym to zrobił.

Droga M – nikogo nie uraziłaś, a z pewnością nie mnie :). Koloryt życia to różne jego barwy, również czerń. Życie opisanej dziewczyny nie jest aż tak bardzo wyjątkowe – możesz mi wierzyć ludzie miewają znacznie gorzej i w o wiele gorsze sytuacje się wplątują. Napisałaś sporo o problemach dziewczyny i ani słowa o jej relacjach z Bogiem. Jeszcze raz powtarzam, zabicie dziecka jest zabiciem dziecka. Takie mam zdanie. Jeżeli kryterium wyboru między życiem a śmiercią ma być stan zamożności, to należałoby zabijać wszystkich biednych ludzi? Czyż nie?

'' a może gdyby kiedyś ktoś do niej wyciągnął rękę to wszystko by się nie wydarzyło ''
Część z tego co opisałaś, pewnie by się wydarzyła niezależnie od tego czy ktoś podałby rękę czy nie. Często popełnione '' błędy'' usprawiedliwiamy '' złym dzieciństwem '' , brakiem wzorców itd. Ale czy tak do końca to działa ? Dlaczego szukamy '' winnych'' wśród ludzi a nie szukamy winy w nas samych. Trudne dzieciństwo nie miało nic wspólnego np. z tym , że podczas stosunku pękła prezerwatywa

Znam ludzi którzy zamiast szczęśliwego dzieciństwa mieli '' piekło na ziemi '' Znam ludzi którzy przeżywali, przeżywają trudy życia małżeńskiego, gdzie żyją ubogo, i nie obwiniają za to innych.

Od jakiegoś czasu staram się pomagać w miarę systematycznie rodzinie w której jest 13 dzieci. Ktoś od razu powie '' patologia '' Nic z tych rzeczy, Ci ludzie żyją skromnie, ale godnie.

Sama pochowałam Syna, nie ma większego bólu dla matki jak pochować własne dziecko. Zgadzam się w 100 % z Robertem, że '' zabicie
dziecka jest zabiciem dziecka ''

Jeszcze coś '' może gdyby kiedyś ktoś do niej wyciągnął rękę '' Może ktoś wyciągnął do niej rękę, tylko ona tego nie zauważyła ?

'' Nie powiedziałabym '' Czyli nie masz pewności, że tak nie było . Często wyciągnięta dłoń zjawia się bardzo nieoczekiwanie, niekiedy ledwo zauważona , czasem w ogóle . A czasem ''niewidzialna'' dłoń pomocy jest cały czas przy nas. Wszędzie tam gdzie panuje miłość tam jest obecny sam Bóg. Każdy człowiek który kocha, wierzący czy niewierzący i bez względu na to jak kocha , żyje w '' magnetycznym polu '' Boga , który jest Miłością . On jest '' niewidzialną '' dłonią która zawsze jest wyciągnięta w naszą stronę .

"później ta relacja się zmieniała aż zmieniła się w niechęć do Bog" – i być może w tym cały problem? Pozdrawiam M i życzę miłego niedzielnego wieczoru 🙂