Przyjdzie czas…

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, w dniu wczorajszym urodziny przeżywał Tadeusz Goc, emerytowany Kierownik Uczelnianego Ośrodka Kultury siedleckiego Uniwersytetu, a obecnie angażujący się w wiele dobrych spraw, podejmowanych i realizowanych na naszej Uczelni, ale nade wszystko: aktywnie włączający się w działalność naszego Duszpasterstwa Akademickiego, w tym także – w oprawę muzyczną naszych Mszy Świętych. Dziękując Panu Tadeuszowi za wielką życzliwość, pracowitość i zaangażowanie, życzę nieustającej mocy Bożej i wielkiej radości z czynionego dobra! Zapewniam o modlitwie!

Moi Drodzy, wczorajszy koncert Chóru UMCS to naprawdę wielka uczta duchowa! Bardzo dziękuję i gratuluję wszystkim Wykonawcom, w tym szczególnie – Ani i Kubie. To piękne, że są ludzie – w tym także młodzi – którym zależy na tym, by dawać z siebie więcej, angażować się w dobro i tworzyć wysoką kulturę. To nieprawda, że Młodzież dzisiaj jest totalnie zblazowana, nic jej się nie chce, a tylko gapiłaby się w swoje telefony komórkowe. Jest i taka – ale jest i ta, którą wczoraj podziwiałem, ale którą też podziwiam na siedleckiej Uczelni, i w tylu jeszcze innych miejscach – także w Parafiach – naszej Diecezji. Oby jej było jak najwięcej!

A ja dzisiaj udaję się do Parafii Poizdów, na kolejną niedzielną pomoc. A o godzinie 20:00, w naszym Duszpasterstwie, Msza Święta w intencji zmarłych Profesorów, Wykładowców, Pracowników administracji i Personelu pomocniczego; Studentów i Absolwentów, oraz Członków Rodzin całej Społeczności akademickiej Uniwersytetu Przyrodniczo – Humanistycznego w Siedlcach. Liczę na łączność modlitewną jak największej liczby Członków tejże Społeczności.

I tylko wspomnę króciutko o małym jubileuszu, jaki wszyscy – Członkowie naszej blogowej społeczności – przeżywamy. Dziś dwunasta rocznica powstania naszego bloga. Bardzo dziękuję przede wszystkim Panu naszemu za natchnienia i błogosławieństwo, Matce Bożej Kodeńskiej za opiekę z Nieba, Moderatorowi Krzysztofowi Fabisiakowi za opiekę techniczną, Współautorom za ubogacanie merytoryczne, Komentatorom za cenne dopowiedzenia, a wszystkim – za wspólnotę modlitwy i refleksji nad Bożym słowem. W najbliższych dniach odprawię Mszę Świętą za wszystkich Członków naszej blogowej społeczności.

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Co dziś mówi do mnie Pan? Z jakim konkretnym wskazaniem zwraca się właśnie do mnie? Duchu Święty, podpowiedz…

Na głębokie i radosne przeżywanie Dnia Pańskiego – niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

33 Niedziela zwykła, C,

13 listopada 2022., 

do czytań: Ml 3,19–20a; 2 Tes 3,7–12; Łk 21,5–19

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA MALACHIASZA:

Oto nadchodzi dzień palący jak piec, a wszyscy pyszni i wszyscy wyrządzający krzywdę będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień, mówi Pan Zastępów, tak że nie pozostawi po nich ani korzenia, ani gałązki.

A dla was, czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego promieniach.

CZYTANIE Z DRUGIEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO TESALONICZAN:

Bracia: Sami wiecie, jak należy nas naśladować, bo nie wzbudzaliśmy wśród was niepokoju ani u nikogo nie jedliśmy za darmo chleba, ale pracowaliśmy w trudzie i zmęczeniu, we dnie i w nocy, aby dla nikogo z was nie być ciężarem. Nie jakobyśmy nie mieli do tego prawa, lecz po to, aby dać wam samych siebie za przykład do naśladowania.

Albowiem gdy byliśmy u was, nakazywaliśmy wam tak: kto nie chce pracować, niech też nie je. Słyszymy bowiem, że niektórzy wśród was postępują wbrew porządkowi: wcale nie pracują, lecz zajmują się rzeczami niepotrzebnymi.

Tym przeto nakazujemy i napominamy ich w Panu Jezusie Chrystusie, aby pracując ze spokojem, własny chleb jedli.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: „Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”.

Zapytali Go: „Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy się to dziać zacznie?”

Jezus odpowiedział: „Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: «Ja jestem» oraz: «nadszedł czas». Nie chodźcie za nimi. I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec”.

Wtedy mówił do nich: „Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.

Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa.

Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić.

A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie zginie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”.

Jeśli się uważnie czyta dzisiejszą Ewangelię, to można odnieść wrażenie, że to, co Jezus mówi – mówi również jakby w odniesieniu do naszej obecnej, konkretnej sytuacji. Oto bowiem ktoś zwrócił uwagę Jezusa na świątynię, która przecież była znakiem potęgi i siły narodu wybranego, była czytelnym znakiem Bożej opieki nad swoim ludem. A Jezus wówczas odpowiedział zaskakująco: Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony. Takie stwierdzenie Jezusa nie mogło spodobać się Żydom. Absolutnie! Jak On w ogóle mógł zanegować potęgę narodu i takie słowa wypowiedzieć o znaku tej potęgi?

Wiemy jednak, że świątynia jerozolimska rzeczywiście została zburzona i do dzisiaj, jako taka, nie jest odbudowana. I my, kiedy przyglądamy się różnym symbolom ludzkiej potęgi – a chociażby ogromnym wieżowcom, które w piętnaście minut składają się, niczym domki z kart – czyż nie przyznamy Jezusowi racji? Czy rzeczywiście Ewangelia nie realizuje się na naszych oczach?

A Jezus mówi dalej: Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „Ja jestem”, oraz: „Nadszedł czas”. Nie chodźcie za nimi! Rzeczywiście, nie brakuje takich, którzy za głos w wyborach gotowi są obiecać dosłownie wszystko. A ileż to się zmieni pod ich rządami – to trudno sobie wręcz wyobrazić! Prawdziwi „wybawiciele”!

Ale są jeszcze inni „wybawiciele”. Są to tacy, którzy leczą ziołami i różnymi niecodziennymi sposobami. Może w samym tym fakcie nie ma nic złego, bo jeśli ktoś potrafi, to czemu ma nie pomóc innym. Problem zaczyna się jednak wówczas, kiedy ludzie ci – żeby użyć dzisiejszego języka – przekraczają swoje kompetencje, bo zamiast skoncentrować się rzeczywiście na leczeniu rozlicznych dolegliwości ludzi, zaczynają wypowiadać się na tematy duchowe i inne. Albo opierają swoją działalność na mocy złego ducha!

A co najdziwniejsze w tym wszystkim, to fakt, że ci, którzy poddają się działaniom takich „cudotwórców” i ich poradom, są ludźmi wysoko wykształconymi. Nieszczęście! Ale tak jest zawsze, że gdzie brakuje wiary, tam pojawia się zabobon. Bo kto nie wierzy w Boga – wierzy już we wszystko! I tu nawet wysokie wykształcenie nie pomoże.

Gdzie jedynym i najwyższym autorytetem nie jest jedyny Zbawiciel świata, Jezus Chrystus, tam szuka się „wybawicieli zastępczych”. I okazuje się, że są oni na zawołanie! Tylko dziwnie się jakoś składa, że to ich „wybawienie” bardzo sporo kosztuje, bo każda wizyta u takiego „uzdrowiciela” to określona, wcale nie mała kwota.

Innym źródłem złudnego zapobieżenia wielu problemom i bolączkom jest działalność rozmaitych sekt, które – niestety – szerzą się coraz bardziej, wciągając głównie młodzież. Staje się to poważnym problemem społecznym, na alarm biją nie tylko duszpasterze, ale i psychologowie. Dopiero po wejściu do takiej sekty okazuje się – chociaż nie zawsze od razu – jaka to pułapka i jak trudno się z niej wydostać. Każda z nich oferuje jakiś sposób na zwykłe, codzienne problemy i każda z nich proponuje jakąś receptę na szczęście, ale każda z nich ostatecznie zniewala młodego człowieka i powoduje ogromne dramaty w rodzinach!

Inną kategorią „wybawicieli” są z kolei przeróżni wróżbici, astrologowie, twórcy horoskopów, którzy oferują swoje usługi głównie w zakresie przepowiadania przyszłości. W sumie są niegroźni i można się z nich swobodnie pośmiać, ale trudno uwolnić się od smutnej refleksji, że gdzie nie ma wiary, tam jest zabobon. I gdzie nie ma zaufania do jedynego Zbawiciela, tam muszą się pojawić tego typu namiastki, bo człowiek ma w sobie zapisane pragnienie Boga, ma w sobie zapisane dążenie do czegoś wielkiego, głębszego – i jeżeli nie skieruje swego serca ku prawdziwemu Bogu i prawdziwym wartościom, zaczyna szukać czegoś w zamian. I znajduje to, co znajduje.

Jezus, mówiąc o fałszywych wybawcach, stwierdza: Nie chodźcie za nimi. A dalej mówi tak: I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. […] Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.

O wojnach i przewrotach słyszymy na każdym kroku. Dobrze, że Jezus kieruje do nas tę zachętę: Nie trwóżcie się! To bardzo ważne, bo dzisiaj ludzie wielokrotnie zadają sobie to pytanie: Co z tego wszystkiego wyniknie? W którym kierunku pójdzie świat? I gdzie dzisiaj szukać ratunku? Czy w międzynarodowych konferencjach i naradach, na których słowo „pokój” oraz: „rokowania pokojowe” odmieniane są przez wszystkie przypadki, ale tłem tych rozmów jest wojna, w trakcie której giną niewinni ludzie? Czy to, że codziennie „Wiadomości” telewizyjne informują nas o spotkaniach i rozmowach różnych polityków powoduje, że wewnętrznie czujemy się bezpieczni?

A może przyszedł wreszcie czas na to, aby usłyszeć wyraźnie to, czego Kościół od zawsze naucza, a co ostatni Papieże szczególnie mocno podkreślali, że nie będzie pokoju na świecie, jeżeli nie będzie go w ludzkim sercu! I że bezpieczeństwa na świecie nie buduje się przemocą i zabijaniem niewinnych ludzi – że prawdziwego pokoju nie zaprowadza się drogą wojny!

Ludzkość wciąż szuka wybawcy, tylko znajduje nie tego, który jest nim naprawdę! Znajduje takich, którzy się za wybawców podają, wprowadzając jednocześnie rozłam i wojnę. Czy komuś dzisiaj udałoby się policzyć, w ilu miejscach na ziemi trwają zbrojne konflikty i leje się krew – oprócz tej wojny, która dokonuje się tuż za naszymi granicami?

I dlatego Bóg daje o sobie znać, dlatego rzeczywiście mają dziś miejsce trzęsienia ziemi i zjawiska, które zaskakują meteorologów: a to niespodziewana śnieżyca w miejscu, gdzie od kilkudziesięciu lat śniegu nie było; a to powodzie, a to różne kataklizmy, pojawiające się w nasileniu nie notowanym od dłuższego czasu. Ktoś powie, że przecież zawsze mogą się dziać w przyrodzie rzeczy niespodziewane. Zresztą, meteorolodzy poszukają odpowiedzi na pytanie, co to wszystko oznacza i przytaczają takie, czy inne, prawdopodobne wytłumaczenia.

Ale nie da się chyba uniknąć spojrzenia głębszego – nie należy go zresztą unikać – a ono nasunie nam skojarzenie, że to Bóg chce nam dać jakieś znaki i może dobrze byłoby je dostrzec. Ja tu dzisiaj nie chcę wyznaczać daty końca świata, bo są inni, lepsi w tym ode mnie. Ja tylko, wczytując się w dzisiejszą Ewangelię, chciałbym abyśmy wszyscy przejęli się tym, co mówi Jezus. A On mówi o znakach na niebie, o znakach w przyrodzie.

Człowiek wierzący nie tłumaczy wszystkiego tylko w ludzkich kategoriach. Człowiek wierzący pozostawia jakąś przestrzeń tajemnicy i – patrząc głębiej – dostrzega Boga w Jego działaniu, dostrzega Boga nawet w codziennych, zwykłych okolicznościach, ale dostrzega Go także w tych znakach niezwykłych, które muszą budzić wiele zapytań, wiele obaw i wątpliwości.

I może zamiast na siłę szukać naukowego, albo pseudonaukowego wyjaśnienia pewnych zjawisk w przyrodzie, zamiast szukać najszybszej i najprostszej odpowiedzi na wszystkie pytania – może trzeba by postawić pytanie: Co Bóg chciał do mnie w tym momencie powiedzieć? Co chciał powiedzieć tym, którzy teraz doświadczają takiej czy innej katastrofy, czy klęski? Jakie wnioski z tego ja wyciągam dla siebie?

Wszak przyjdzie dzień, o którym mówi dzisiejsze pierwsze czytanie, z Księgi Malachiasza – dzień palący jak piec – kiedy to dokona się oczyszczenie i wszyscy wyrządzający krzywdę, i wszyscy pyszni, poniosą zasłużoną karę. Nie wiemy, kiedy ów dzień nastąpi, wiemy jednak – przekonuje nas o tym słowo Boże – że dzień ten na pewno nadejdzie. Przyjdzie czas rozliczenia, przyjdzie dzień ostateczny.

Niektórzy twierdzą, że będzie to już niedługo, inni – że to sprawa daleka, sprawa nie określonej bliżej przyszłości. Jedno jest pewne – dzień ten nastąpi! I jeszcze jedno jest pewne – każdy z nas musi się na ten dzień przygotować, bo będzie to dzień prawdy, dzień ostatecznego rozstrzygnięcia.

Obecne znaki czasu, znaki w przyrodzie, wcale nie wskazują, a nawet nie sugerują, kiedy ten dzień nastąpi dokładnie, bowiem nawet o ile opis ewangeliczny pasuje do tego, co widzimy wokół siebie, to jednak uczciwie musimy powiedzieć, że takie rzeczy już nieraz działy się w historii. I koniec świata nie nastąpił – pomimo, że był kilkakrotnie zapowiadany i konkretnie wskazywany. Ale dzisiejsza liturgia Słowa – jak zawsze, gdy kończy się rok liturgiczny, a tak jest właśnie teraz – wyczula nas na ten moment i zachęca do czujności. Na czym ta czujność ma polegać?

O tym dokładnie poucza nas Święty Paweł w Drugim Liście do Tesaloniczan, gdzie daje przykład właściwej postawy, tak pisząc: Sami wiecie, jak należy nas naśladować, bo nie wzbudzaliśmy wśród was niepokoju, ani u nikogo nie jedliśmy za darmo chleba, ale pracowaliśmy w trudzie i zmęczeniu, we dnie i w nocy, aby dla nikogo z was nie być ciężarem. Nie jakobyśmy nie mieli do tego prawa, lecz po to, aby dać wam samych siebie za przykład do naśladowania.

Zatem, w pierwszym rzędzie, czuwanie polega na rzetelnej pracy, która nieraz będzie się wiązała także z trudem i zmęczeniem. Co do tej pracy, to Apostoł w dalszym ciągu swego Listu pisze już bardzo konkretnie: Kto nie chce pracować, niech też nie je. Słyszymy bowiem, że niektórzy wśród was postępują wbrew porządkowi: wcale nie pracują, lecz zajmują się rzeczami niepotrzebnymi. Tym przeto nakazujemy i napominamy ich w Panu Jezusie Chrystusie, aby pracując ze spokojem, własny chleb jedli.

Pierwszym chrześcijanom, z jednej strony olśnionym nowością nauki Jezusa, a jednocześnie oczekującym Jego rychłego przyjścia w chwale, Paweł niejako każe „zejść na ziemię” i zająć się zwykłymi sprawami codziennymi. Okazuje się bowiem, że to właśnie w ten sposób można zasłużyć na Niebo i to w ten sposób najlepiej można się przygotować na ostateczne przyjście Jezusa Sędziego.

A dla nas dzisiaj to Pawłowe pouczenie ma znaczenie szczególne, bowiem uświadamia nam, że pomimo, iż dookoła dzieją się różne dziwne, a nieraz i groźne rzeczy; pomimo tego, że pojawiają się raz jedni, raz inni „wybawiciele” i „cudotwórcy”; pomimo tego, że ogólna sytuacja, w jakiej żyjemy, może nie napawa nas optymizmem, to jednak w rzeczywistości jedynym Zbawicielem jest Jezus Chrystus, to On obiecał Niebo wszystkim sprawiedliwym, to On daje wszystkim szansę zbawienia, a każdy na to Niebo zasługuje swoją codziennością.

Oto za chwilę pójdziemy do domu i tam znowu zaczniemy zasługiwać na Niebo. Jutro podejmiemy codzienne nasze prace i one także mogą nas zbliżyć do zbawienia. Dla tych, którzy są tak rzetelnie zajęci przeżywaniem swojej codzienności, którzy każdego dnia mają co robić, nie mają znaczenia różne dziwne opowieści i tacy nie koncentrują całej swojej uwagi na tym, co robią i mówią inni – i co się dzieje wokół.

Dla tych, którzy każdą chwilę chcą przeżyć dobrze i sensownie, i w imię Boże – koniec świata może nastąpić nawet w tej chwili. Oni są przygotowani! Dzień ostateczny – jak zresztą mówi o tym pierwsze czytanie – będzie straszny dla ludzi nieuczciwych, pysznych i dla tych, którzy czas marnują, albo przeznaczają go na nieważne sprawy; którzy zajmują się rzeczami niepotrzebnymi – jak mówi Święty Paweł.

Dlatego, zamiast przejmować się każdą pogłoską i martwić każdym przejawem ludzkiego zła – może warto się nam skoncentrować na dobru, które każdy na swoim odcinku codziennie może uczynić. Wtedy i świat będzie lepszy – i my sami będziemy o krok bliżej Nieba…